Τα αιώνια κύματα...

Η θάλασσα οριοθέτησε τη γη ή η γη τη θάλασσα;
Αντλούσαν και τα δυο νέα σημασία απ' των κυμάτων τη σύγκρουση.
Η θάλασσα ξέσπασε στη γη με απόλυτη ταυτότητα...

Γιάννης Σταύρου, Θύελλα στη θάλασσα, λάδι σε καμβά

Σέιμους Χίνι
Αν δεν ήμουν ξύπνιος

Αν δεν ήμουν ξύπνιος δεν θα τον είχα ακούσει,
Εναν άνεμο που σηκώθηκε και στροβιλιζόταν ώσπου στη στέγη
χόρευαν ρυθμικά τα βιαστικά φύλλα του σφενδάμου

Και με ξύπνησε, μ' έκανε να χορεύω ο ίδιος,
Γεμάτος ενέργεια και σφρίγος σαν ηλεκτρικός φράχτης:
Αν δεν ήμουν ξύπνιος δεν θα τον είχα ακούσει,

Ηρθε κι έφυγε τόσο αναπάντεχα
Κι έμοιαζε επικίνδυνα,
Να επιστρέφει σαν ζώο στο σπίτι,

Μια μαντατοφόρος ριπή που εκεί, τότε,
Παρέκκλινε από το συνηθισμένο. Αλλά ποτέ
Αλλοτε. Και όχι τώρα.

(μετ. Βασίλης Μανουσάκης)

Οι εραστές των Νήσων Aραν

Τα αιώνια κύματα, φωτεινά, σκόρπιζαν, σαν σπασμένο γυαλί,
Εφθαναν εκθαμβωτικά τριγύρω, μέσα στα βράχια,
Ερχονταν γυαλοκοπώντας, απομακρυσμένα από τις Αμερικές

Να κάνουν δικά τους τα Aραν. Ή μήπως τα Αραν βιάστηκαν
Να ρίξουν φαρδιές αγκαλιές βράχων γύρω από μια παλίρροια
Που παραδόθηκε σε μιαν άμπωτη, σε μιαν απαλή συντριβή;

Η θάλασσα οριοθέτησε τη γη ή η γη τη θάλασσα;
Αντλούσαν και τα δυο νέα σημασία απ' των κυμάτων τη σύγκρουση.
Η θάλασσα ξέσπασε στη γη με απόλυτη ταυτότητα.

(μετ. Γιώργος Αλισάνογλου)

Ενα ποτήρι νερό

Κάθε πρωί ερχόταν νερό να πάρει
Παραπατώντας στον αγρό σαν νυχτερίδα γέρικη:
Ο βήχας της αντλίας, το κροτάλισμα του κουβά
Και το αργό ντιμινουέντο του, όπως γέμιζε,
Tην παρουσία της σήμαιναν. Θυμάμαι
Την γκρίζα της ποδιά, το βρόμικο λευκό βερνίκι
Του ξέχειλου κουβά και τη φωνή της να τρίζει
Διαπεραστικά σαν τη λαβή της αντλίας.
Τις νύχτες, όταν ανέτειλε η πανσέληνος πάνω από τη στέγη της,
Εμπαινε απ' το παράθυρό της και απόμενε
Μες στο νερό που ήταν αφημένο στο τραπέζι.
Εκεί που βούτηξα να πιω ξανά, για να μαι
Πιστός στη νουθεσία του ποτηριού της,
«Τον δωρητή θυμήσου» που αχνόσβηνε στο χείλος.

(μετ. Γιάννης Δούκας)