Δ. Π. Παπαδίτσας
Το φεγγάρι
Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι
Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι
Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό.
Εν Πάτμω
VII
Καθώς τα χρόνια επέστρεφαν
Στα λιβάδια της ρέμβης
Φως απ' το χόρτο ανέβαινε
Κι από τα βήματα
Φθόγγοι γλυκείς εγέμιζαν τον αέρα
Ω η σαγήνη τους
Καθαρό κι άσπρο ανάλαφρο
Πουλί από φως ανέβηκες
Με μιας το τραγούδι σου
Το τίναγμά σου χτύπησε
Του στήθους το σήμαντρο
Κι αντήχησε ο χρησμός
Των θρήνων
Κι όταν το χέρι άπληστο
Κλείδωνε με τη σήψη του
Το φλύαρο στόμα
Στο ξαφνιασμένο απόβροχο
Ουράνιο τόξο φάνηκες
Της ερημιάς, να ενώσεις
Την Πάτμο με το άφωνο.
*
"Αγαπητέ μου Νώντα
Χτες το βράδυ ξαφνικά μου ‘ρθε και μπήκα σ’ ένα καΐκι που θα μετέφερνε κρομμύδια στους Λειψούς και βρέθηκα στην Πάτμο. Και σου γράφω από εδώ.
Πολλές μέρες πριν άκουγα στο μυαλό εκείνες τις λέξεις της Αποκαλύψεως: «εις νήσον καλουμένην Πάτμον». Ποια Πάτμος θα μας λυτρώσει;"
(Επιστολή του ποιητή στον Επαμεινώνδα Γονατά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου