Μα δε φρόντισε κανείς να παραχώσει λίγον ήλιον στο χώμα
Το γέλιο στέγνωσε
Τ’ αστέρια σκουριάσαν
Τα δάχτυλα λιγοστέψαν
Στην καρδιά μας απλώθηκε ένας κάκτος
Νιώθαμε μόνοι τόσο μόνοι
Λες και μας αρνήθηκε μια γυναίκα...
Κλείτος Κύρου
Αναζήτηση
Απόψε βασανίστηκαν και πάλι οι αρχαίες μνήμες
απόψε εξαντλήθηκαν οι τελευταίες αναμονές
η νύχτα καταθλιπτικά γέρνει απάνω στις ψυχές μας
κι εμείς του κάκου ψάχνουμε μιαν ήλιου αναλαμπή
μονάχοι ολομόναχοι στα ρίγη του χειμώνα
ζητήσαμε λίγη ζεστασιά σε σκορπισμένες στάχτες
χάσαμε καθρεφτίσματα σε λαμπερά φευγάτα μάτια
ψάχνουμε είδωλα νεκρά σε λίμνες πόχουν στερέψει
όλα μας άφησαν γοργά: τα πεύκα οι αμμουδιές
τ' ανέμου τα σφυρίγματα τα χάδια οι επάλξεις...
Κι όμως το ξέρουμε καλά προτού να ξημερώσει:
Θα ξαναγεννηθούν οι αναμονές οι ελπίδες θα πληθαίνουν.
Εισβολή
Οι στρατιώτες φεύγαν σκυφτοί με σπασμένες τριάδες
Από τα δυτικά προάστια της χώρας
Γυναίκες με μπόγους στους ώμους
Αστοί φορτωμένοι χρυσάφι και τρόμο
Τα βαπόρια σφυρίζαν με απόγνωση
Οι επιβάτες συνωθούνταν χλομοί και αμφίβολοι
Το λιμάνι καιγόταν σσν δέντρο Χριστουγέννων
Αλλόφρονες δρόμοι
Ανοχύρωτη πόλη ψιθύριζαν κηρύχτηκε ανοχύρωτη
Το βράδυ φύσηξε μια ορφανή πειθαρχία
Συναχτήκαμε σε σπίτια συγγενικά
Κι ακούγαμε τις ανατινάξεις να κλυδωνίζουν
Τα ξάρτια της νύχτας
Πλαγιάσαμε κατόπι σ’ ένα πέτρινο μεταίχμιο
Πληγώσαμε τη σκέψη
Κάναμε υποθέσεις
Μπροστά σ’ ένα γρίφο με αυστηρή θωριά
Αλήθεια πώς θα ξημερωνόμασταν
Κανένας δε φαντάστηκε
Κανένας δε μάντεψε
Κανένας
Η μέρα πουλήθηκε το άλλο πρωί στις οχτώ
Μα δε φρόντισε κανείς να παραχώσει λίγον ήλιον στο χώμα
Το γέλιο στέγνωσε
Τ’ αστέρια σκουριάσαν
Τα δάχτυλα λιγοστέψαν
Στην καρδιά μας απλώθηκε ένας κάκτος
Νιώθαμε μόνοι τόσο μόνοι
Λες και μας αρνήθηκε μια γυναίκα
Μια γυναίκα πικρή
Μια γυναίκα ακατάληπτη
Μια γυναίκα που χαμογελούσε
Κι όμως ψιθύριζε ανελέητα
Το όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου