για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων...
Ντύλαν Τόμας
Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρά μόνο άνθρωποι
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
από φόβο μήπως έρθουμε
αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε.
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται,
και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
και μετά το μαλακό ανέβασμα,
θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
πέρα απ’ το χάος θα ΄ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε.
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
(μετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου)
"Poetry is what in a poem makes you laugh, cry, prickle, be silent, makes your toenails twinkle, makes you want to do this or that or nothing, makes you know that you are alone and not alone in the unknown world, that your bliss and suffering is forever shared and forever all your own. All that matters about poetry is the enjoyment of it however tragic it may be all that matters is the eternal movement behind it – the great undercurrent of human grief, folly, pretension, exaltation and ignorance – however unlofty the intention of the poem…" Dylan Thomas
(σε πρόχειρη μετάφραση: "Ποίηση είναι αυτό που σ’ ένα ποίημα σε κάνει να γελάς, να κλαις, να τσιμπιέσαι, να σωπαίνεις, που κάνει τα νύχια σου να λαμπυρίζουν, που σε κάνει να θέλεις αυτό ή εκείνο ή τίποτα, που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ή δεν είσαι μόνος μέσα στον άγνωστο κόσμο, όπου παντοτινά ευτυχία και πόνος μοιράζονται ή παντοτινά ανήκουν μόνο σε σένα. Αυτό που μετράει στην ποίηση είναι η απόλαυση της, όσο τραγική κι αν είναι, αυτό που μετράει είναι η αέναη κίνηση που κρύβεται από πίσω της - το μεγάλο υπόγειο ρεύμα της ανθρώπινης θλίψης, τρέλας, υποκρισίας, εξύψωσης και άγνοιας – κι ας απέχει από την πρόθεση του ποιήματος..." Ντύλαν Τόμας)
Dylan M. Thomas
Being But Men
Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of waking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries.
If we were children we might climb,
Catch the rooks sleeping, and break no twig,
And, after the soft ascent,
Thrust out our heads above the branches
To wonder at the unfailing stars.
Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.
That, then, is loveliness, we said,
Children in wonder watching the stars,
Is the aim and the end.
Being but men, we walked into the trees.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου