Το Σούρουπο πάνω στη Μέρα γέρνει...

Τρέμουμε όλοι τη Σιωπή
Για μια Φωνή Λύτρα θα δώσεις–
Μα Άπειρο είναι η Σιωπή
Κι Αυτό δεν έχει μία όψη...

Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Έμιλυ Ντίκινσον
Είμαι ο Κανένας!

Είμαι ο Κανένας! Εσύ είσαι ποιός;
Είσαι—κι εσύ—Κανένας;
Τότε μαζί ζευγάρι να κάνουμε!
Και μη μιλάς! μήπως μας εξορίσουν—ξέρεις!

Τί βαρετό

Τί βαρετό—να ‘ σαι—ο Κάποιος!
Πόσο δημόσιο—ένα βατραχάκι ας πούμε κάπως—
Που τ’ όνομά του—έναν Ιούνη ατέλειωτο—κοάζει—
Σ’ έναν Λασπότοπο που το θαυμάζει!

Ίσως να ζήτησα τ’ απέραντα—
Από ουρανούς όχι πιο λίγα—παίρνω—
Γιατί, στην Πόλη που γεννήθηκα
Πυκνώνουνε σαν Μούρα, οι Γαίες—

Το Καλάθι μου έχει μέσα—μόνο—το Άπειρο—
Που ελεύθερα—στο μπράτσο μου—αιωρείται,
Αλλά μικρότερα δεμάτια—Συνωθούνται.

Η Πεταλούδα σίγουρα

Η Πεταλούδα σίγουρα
Σε Σκόνη τιμημένη θα ξαπλώσει
Αλλά κανείς να πειθαρχήσει τόσο δεν θ’ αναγκασθεί
Όσο η Μύγα όταν διαβεί την Κατακόμβη—

Όπως βλέφαρο

Όπως βλέφαρο πρόθυμο σε κουρασμένο μάτι
Το Σούρουπο πάνω στη Μέρα γέρνει
Ώσπου απ’ ολόκληρο της φύσης μας το Σπίτι
Μόνο ο Εξώστης μένει

Καλοκαίρι για σένα

Καλοκαίρι για σένα, εγώ να είμαι
Όταν οι μέρες του Καλοκαιριού περάσουν!
Και μουσική σου ακόμα, όταν η Οριόλη
Και το  Νυχτοχελίδονο—σωπάσουν!

Για ν’ ανθοφορώ για σε

Για ν’ ανθοφορώ για σε, τον τάφο θα τον δρασκελίσω
Και τους ανθούς μου πάνω σου θε να σκορπίσω!
Παρακαλώ σε δρέψε με—
                           Ανεμώνη—
Λουλούδι σου—για πάντα κι  απ’ το πάντα πιο!

(Μετ. Έλλη Συναδινού)


Μήτε τη θάλασσα είδα

Μήτε τη θάλασσα είδα
μήτε έρημο ποτέ μου.
Μα ξέρω τι είν΄ το κύμα,
το βουητό του ανέμου.

Με το Θεό στα ουράνια
δεν έχω κουβεντιάσει,
όμως το μέρος ξέρω
χάρτη ως να χα διαβάσει.

Καθόλου δεν είν΄ εύκολο
τη μοίρα να υποτάξεις.
Δεν είν΄ η νίκη χάρισμα,
πρέπει να την αδράξεις

με κόπο, ώρα την ώρα.
Κι έτσι έκπληκτη η ψυχή σου
θα ζήσει, ώσπου το δρόμο
να βρει του Παραδείσου.

Είναι η ελπίδα ένα πουλί

Είναι η ελπίδα ένα πουλί
που στην ψυχή έχω κλείσει
και δίχως λόγια τραγουδά
χωρίς να σταματήσει.

Άσπλαχνη θα ‘ν’ η θύελλα
που πάει να το σκοτώσει,
αυτό που βρίσκουν ζεστασιά
στο φτέρωμά του τόσοι.

Το άκουσα μες στην παγωνιά,
στου πέλαγου τη δίνη,
μα δε μου ζήτησε ποτέ
ψίχουλο ελεημοσύνη.

Είμαι η καμία!

Είμαι η καμία! Ποιος είσαι εσύ;
Είσαι κι εσύ κανείς;
Τότε οι δυο ταιριάξαμε.
Πουθενά μην το πεις.

Τι φριχτό να σαι κάποιος!
Σαν βάτραχος που κροάζει
τ΄ ονομά του στον όχλο
να λες, που σε θαυμάζει!

Τη μέλισσα δε νοιάζει

Τη μέλισσα δε νοιάζει
η γενεαλογία.
Γι΄ αυτήν το απλό τριφύλλι
είναι αριστοκρατία.

(μετ. Γ.Νίκας)