όπου κανείς δε με περιμένει, ούτε με ακολουθεί...
Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη, λιμάνι, λάδι σε καμβά
Οκτάβιο Πας
Ο δρόμος
Μακρύς είναι ο δρόμος κι έρημος.
Περπατώ στο μισοσκόταδο, σκοντάφτω και πέφτω
και σηκώνομαι και με βήματα τυφλά
τις βουβές πέτρες πατώ και τα φύλλα τα ξερά,
και κάποιος άλλος, πίσω μου, τα πατά κι εκείνος•
όταν κοντοστέκομαι, κοντοστέκεται•
όταν τρέχω, τρέχει. Γυρίζω να τον αντικρίσω. Κανείς.
Τα πάντα είναι βυθισμένα στο σκοτάδι κι έξοδος πουθενά•
κόβω βόλτες, γυρίζω και γυρίζω, σε γωνιές
που πάντα βγάζουν στον ένα δρόμο,
όπου κανείς δε με περιμένει, ούτε με ακολουθεί,
όπου ε γ ώ έναν άντρα ακολουθώ που σκοντάφτει
και σηκώνεται και θωρώντας με λέει: Κανείς.
(Μετ. Έλενα Σταγκουράκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου