Ω, ο Νότος είναι κουρασμένος να σέρνει στην ξηρά
τους νεκρούς απο τους βάλτους της ελεονοσίας,
είναι κουρασμένος απο την ερημιά,
κουρασμένος απο τα δεσμά...
Σαλβατόρε Κουασίμοντο
Στα κλαδιά των ιτιών
Και πώς μπορούσαμε να τραγουδήσουμε
έχοντας ξένο πόδι να πατά την καρδιά μας
και στους νεκρούς ανάμεσα που επάνω
στην απ’ τον πάγο πετρωμένη χλόη
απλώνονταν παρατημένοι στις πλατείες
που απ’ το παράπονο-το όμοιο με του αμνού-
αντηχούσαν των παιδιών και απ’ το μαύρο
το ουρλιαχτό της μάνας που ‘τρεχε να συναντήσει
τον γιό της σταυρωμένο στου τηλέγραφου το ξύλο;
Στα κλαδιά των ιτιών, στη μνήμη εκείνων,
οι λύρες μας σιγούσαν κρεμασμένες;
σαλεύανε, απαλά, στη λύπη του ανέμου.
Θρήνος για το Νότο
Το κόκκινο φεγγάρι, ο άνεμος, το χρώμα σου της
βόρειας γυναικας, οι χιονισμένες πεδιάδες…
Η καρδιά μου ανήκει σ’αυτούς τους αγρούς,
σ’αυτά τα βυθισμενα στην ομίχλη νερά.
Λησμόνησα τη θάλασσα,
το βαρύ κοχύλι που φυσούσαν οι Σικελοί βοσκοί,
τον ήχο απο τις άμαξες πάνω στους δρόμους.
όπου το καρούμπο ριγεί ανάμεσα στα καπνισμένα
καλάμια.
Λησμόνησα τους ερωδιούς και τους
πελαργούς που διασχίζουν τον αέρα
πάνω απο τους πράσινους λόφους της
Λομβαρδίας τις στεριές και τα ποτάμια.
Αλλά παντού ο άνθρωπος κραυγάζει το
πεπρωμένο της πατρίδας του.
Κανείς δε θα με φέρει πίσω στο νότο ξανά.
Ω, ο Νότος είναι κουρασμένος να σέρνει στην ξηρά
τους νεκρούς απο τους βάλτους της ελεονοσίας,
είναι κουρασμένος απο την ερημιά,
κουρασμένος απο τα δεσμά,
το στόμα του είναι κουρασμένο
να το καταριούνται σε κάθε γλώσσα
έχοντας ουρλιάξει το θάνατο μέσα απο την ηχώ των πηγαδιών του,
έχοντας ρουφήξει το αίμα απο την καρδιά του.
Παρ’όλα αυτά τα παιδιά του επιστρέφουν στα βουνά,
κρατώντας τα άλογα κάτω απο τα αστέρια
τρώγοντας τα λουλούδια της ακακίας κατά μήκος των δρόμων
κόκκινο ξανά, ακόμα κόκκινο, ακόμα κόκκινο.
Κανείς δε θα με φέρει πίσω στο Νότο ξανά.
Και αυτό το απόγευμα του χειμώνα είναι ακόμα δικό μας,
και εδώ σου εκφραζω ξανα
με γλυκα και παραταιρη οργη,
το θρήνο ενος ερωτα xωρις αγαπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου