Κάθε μέρα νυχτώνει σ’ αυτή την πόλη...

Από πίστη βαθιά σε όσα έζησα
Και σε όσα δεν είπα
Από πίστη βαθιά
Σε όσα είδαν τα μάτια μου...

Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Μεγεθύνσεις

XIII
Κάθε μέρα νυχτώνει σ’ αυτή την πόλη
Κι εγώ ψάχνω να βρω τα σπίτια
Με τις γκρεμισμένες πόρτες
Με τα σβησμένα νούμερα
Στους τοίχους
Από πίστη βαθιά σε όσα έζησα
Και σε όσα δεν είπα
Από πίστη βαθιά
Σε όσα είδαν τα μάτια μου

IX
Όταν το χάραμα ανοίγεις το παράθυρο
Στην περιδιάβαση είμαι και σε κοιτάζω
Η θάλασσα φεύγει
Ήχους παράξενους γεμίζουν οι δρόμοι
Πράγματα αινιγματικά
Την ώρα τού εσπερινού
Στο καφενείο τής παραλίας
Ανταλλάσσουμε το ποίημα
Το αίμα

ΙV
Τις νύχτες πονούμε ανείπωτα
Πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας
Γκρεμίζουν τα σπίτια μας
Χάνουμε τους δρόμους
Εχθροί μάς κυνηγούν
Δεν μπορούμε να τρέξουμε
Να σωθούμε
Στον ύπνο μας βασανιζόμαστε
Από άγνωστες αιτίες
Προδοσίες αιμομιξίες
Συνειδήσεις μάς τρομοκρατούν
Στον ύπνο μας δε γράφουμε ποιήματα

I

Το ποίημα γεννιέται τη νύχτα
Είναι το φως που βγαίνει απ’ το σκοτάδι
Το φως το ιλαρό
Που στα κλεισμένα βλέφαρα των κοιμωμένων
Λάμπει
Στα όνειρά τους μέσα παίζει
Με τον καθρέφτη του

Το ποίημα που γεννιέται τη νύχτα
Τα σπλάχνα μου σπαθίζει
Και με πονά

Από τη συλλογή Μεγεθύνσεις (1971) 
Πηγή
 http://mariakentrouagathopoulou.wordpress.com/