Cesare Pavese (1908-1950)
Τσέζαρε Παβέζε
Το πρωϊνό αστέρι
Ο μοναχικός άντρας σηκώνεται όταν η θάλασσα είναι ακόμα σκοτεινή και τ άστρα τρεμοπαίζουν. Μια θαλπωρή αναπνοής σηκώνεται από την ακρογιαλιά, που είναι το κρεβάτι της θάλασσας και γλυκαίνει την ανάσα. Αυτή είναι η ώρα που τίποτα δε πρόκειται να συμβεί. Ακόμη κι η πίπα ανάμεσα στα δόντια κρέμεται σβηστή. Νυχτερινός είναι κι ο σιγανός παφλασμός.
Ο μοναχικός άντρας άναψε ήδη μια μεγάλη φωτιά από κλαδιά και τη κοιτά που κοκκινίζει το χώμα. Ακόμα κι η θάλασσα σε λίγο θα 'ναι σα τη φωτιά, πυρακτωμένη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό από την αυγή μιας μέρας κατά την οποία τίποτα δε θα συμβεί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό από το ανώφελο. Στον ουρανό κρέμεται κουρασμένο ένα χλωμό αστέρι, σαστισμένο από την αυγή. Βλέπει τη θάλασσα να 'ναι ακόμα σκοτεινή και τη κηλίδα της φωτιάς όπου ο άντρας, για να κάνει κάτι, ζεσταίνεται και πέφτει να κοιμηθεί ανάμεσα στα σκοτεινά βουνά, που υπάρχει ένα κρεβάτι από χιόνι. Το αργό πέρασμα της ώρας είναι αδίστακτο για κείνον που δε περιμένει πλέον τίποτα.
Αξίζει τον κόπο να σηκωθεί ο ήλιος από τη θάλασσα και να ξεκινήσει η ατέλειωτη μέρα; Αύριο θα ξανάρθει η αδιάφορη αυγή με το διάφανο φως και θα 'ναι πάλι όπως χτες και τίποτα δε θα συμβεί.
Ο μοναχικός άντρας θα 'θελε μονάχα να κοιμηθεί.
Όταν το τελευταίο αστέρι θα σβήσει στον ουρανό, ο άντρας ετοιμάζει αργά-αργά τη πίπα του και την ανάβει.
(μετάφραση, Γιάννης Η. Παππάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου