Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό τοπίο, λάδι σε καμβά
Τί είναι πια ένα δέντρο τί είναι τ' ασημένια φύλλα;
Μεσ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.
Νίκος Καρούζος
Εξαφανίζονται όλα, έτσι απλά και βίαια μαζί, όπως τα προετοιμάζαμε χρόνια τώρα...
Φτάσαμε στο σημείο όπου η κάθε ατομική ενέργεια θυμίζει τις απεγνωσμένες κινήσεις εκείνου που έπεσε στο βούρκο - βυθίζεται όλο και περισσότερο...
Μόνη, αμυδρή ελπίδα: οι συλλογικότητες (όχι κομματικές) - σχεδόν ανέφικτο για σχιζοειδείς προσωπικότητες...
Από τους τελευταίους ποιητές...
Λόγος σπαρακτικός, αισθητικός, απροσάρμοστος...
Νίκος Καρούζος
Νεότερος
Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.
Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.
Ένα Έρημο Άνθος
Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.
ΣτηνΎλη εισχώρησα ουρλιάζοντας
Δυὸ θάλασσες μὲ κυνηγοῦν: ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος
δυὸ ρεύματα π᾿ ἀνάθεματα στὴν καρδιὰ μου...
Ψάχνω γιὰ νὰ βρῶ μέσ᾿ στὸ σκυλοπιωμένο κεφάλι μου
δεύτερη κτητικὰ ἀντωνυμία
δὲ βρίσκω - νοημοσύνη. Δὲ μαρμάρωσα τίποτα
Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους
νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους
Τί βρέφος ἠδυνόμενο τὸ ποίημα
κι ὁ φουκαριάρης ὁ Ἰησοῦς
μ᾿ ἕνα πορτοκαλένιο σωβρακάκι
κρεμιέται κάθε χρόνο στὰ ἔαρα
Ἡ τέχνη μας ἡ φριχτότερη τοῦ ἐγὼ μεταμφίεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου