Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά
Ο κάμπος με τα λιόδεντρα
ανοίγεται και κλείει
όπως ένα ριπίδι.
Πάνω απ' τον ελιώνα
ουρανός γκρεμισμένος
και σκοτεινή βροχή...
Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα
Μικρή Μπαλάντα Των Τριών Ποταμών
Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ
πορτοκαλιές και λιόδεντρα διασχίζει.
Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας
απ' το χιόνι στα στάρια κατεβαίνουν.
Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ
γένια έχει χρώμα του ροδιού.
Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας
το 'να θρηνεί, τ' άλλο ματώνει.
'Αι αγάπη
που 'φυγε μες στον αγέρα!
Για τις βαρκούλες με πανιά
έχει η Σεβίλλια δρόμο,
μα στης Γρανάδας το νερό
λάμνουν μονάχα οι στεναγμοί.
'Αι αγάπη,
που 'φυγε και δεν έρχεται!
Γουαδαλκιβίρ, πύργος ψηλός
κι άνεμος στις πορτοκαλιές.
Πυργίσκοι, ο Ντάουρο κι ο Χενίλ,
νεκροί πάνω στα τέλματα.
'Αι αγάπη,
που 'φυγε μες στον αγέρα!
Ποιος θα πει το νερό πως σηκώνει
φωσφορίζουσαν ατμίδα από κραυγές!
'Αι αγάπη,
που 'φυγε και δεν έρχεται!
Φέρε πορτοκαλάνθι, ελιά
Ανδαλουσία, στις θάλασσές σου.
'Αι αγάπη,
πού 'φυγε μες στον αγέρα!
Τοπίο
Ο κάμπος με τα λιόδεντρα
ανοίγεται και κλείει
όπως ένα ριπίδι.
Πάνω απ' τον ελιώνα
ουρανός γκρεμισμένος
και σκοτεινή βροχή
από παγερά αστέρια.
Σκίνος κι ημίφως τρέμουνε
στου ποταμού τον όχτο.
Ζαρώνει ο γκρίζος άνεμος.
Τα λιόδεντρα βαριά 'ναι
από κραυγές.
Ένα σμήνος πουλιά
αιχμαλωτισμένα
κινούν τις μακρουλές
ουρές τους στο σκοτάδι.
Paisaje
El campo
de olivos
se abre y se cierra
como un abanico.
Sobre el olivar
hay un cielo hundido
y una lluvia oscura
de luceros fríos.
Tiembla junco y penumbra
a la orilla del río.
Se riza el aire gris.
Los olivos,
están cargados
de gritos.
Una bandada
de pájaros cautivos,
que mueven sus larguísimas
colas en lo sombrío.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου