Γιάννης Σταύρου, Χειμώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά
Ας ξεκινήσουμε τη μέρα μας με ποίηση...
Ίσως έτσι αντιμετωπίσουμε πιο υποφερτά το περιβάλλον...
Ή καλυτερα να το απαλείψουμε...
Με τη ψευδαίσθηση μιας αισθητικής μελαγχολίας...
Γιώργος Σεφέρης
Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας
Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης.
Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε
αν τύχει και μαυρίσει στη μνήμη τους το αίμα και ξεχειλίσει
ας μη μας ξεχάσουν, τις αδύναμες ψυχές μέσα στ’ ασφοδίλια.
Ας γυρίσουν προς το έρεβος τα κεφάλια των θυμάτων:
Εμείς που τίποτα δεν είχαμε θα τους διδάξουμε τη γαλήνη.
Ας μη μας ξεχάσουν.
Σαντορίνη
Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη.
Γράψε, αν μπορείς, το τελευταίο σου όστρακο,
τη μέρα, τ’ όνομα, τον τόπο,
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει,
Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη.
Επιτύμβιο
Τα κάρβουνα μες στην ομίχλη
ήτανε ρόδα ριζωμένα στην καρδιά σου,
κι η στάχτη σκέπαζε το πρόσωπό σου κάθε πρωί.
Μαδώντας ίσκιους από κυπαρίσσια,
έφυγες το άλλο καλοκαίρι,
έφυγες το άλλο καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου