Πρίγκηπα, πόχεις χάρη ευγενικιά,
να τι έκαμε γι’ αποχαιρετισμό:
Ήπιε απ’ το μπρούσκο μια γερή ρουφιά,
καθώς άφηνε γεια στον κόσμο αυτό...
*
Prince, gent comme émerillon,
Sachez qu'il fit au départir :
Un trait but de vin morillon,
Quand de ce monde vout partir...
*
Prince, gent comme émerillon,
Sachez qu'il fit au départir :
Un trait but de vin morillon,
Quand de ce monde vout partir...
Μπαλάντα του τέλους
Εδώ η διαθήκη τέλειωσε και κλει
του Φρανσουά Βιγιόν του φουκαρά.
Στην κηδεία το ελάτε Χριστιανοί
σαν κτυπήσει η καμπάνα θλιβερά.
Φορέστε άλικα ρούχα μοναχά.
Στου ερώτου τη φωτιά μαρτυρικό
θάνατο ήβρε, τ’ ορκίστη στ’ αχαμνά,
καθώς άφηνε γεια στον κόσμο αυτό.
Και τον πιστεύω, μα το ναι, γιατί
απ’ όλες τις αγάπες του σκληρά
διώχτηκε σαν ψωριάρικο σκυλί.
Σε τόπο που δε βρέθηκε αγκαθιά
ως με το Ρουσιγιόν, όπου γερά
να μην κράτειε ξεσκλίδια απ’ το φτωχό
βρακί του, το ‘πε ο ίδιος στα σωστά,
καθώς άφηνε γεια στον κόσμο αυτό.
Κι έτσι τα ‘φερε η μοίρα του η σκληρή,
στο χαροπάλεμά του μοναχά
μ’ ένα κουρέλι, ο δόλιος, να βρεθεί.
Κι ακόμα ο έρωτας να τον τυραννά
μπήζοντάς του ολοένα πιο βαθιά
το κοπίδι του το φαρμακερό:
Γι’ αυτό κι εμείς θαμάξαμε έτσι δα,
καθώς άφηνε γεια στον κόσμο αυτό.
Πρίγκηπα, πόχεις χάρη ευγενικιά,
να τι έκαμε γι’ αποχαιρετισμό:
Ήπιε απ’ το μπρούσκο μια γερή ρουφιά,
καθώς άφηνε γεια στον κόσμο αυτό.
(μετ. Σπύρος Σκιαδαρέσης)
François Villon
Ballade finale
Ici se clôt le testament
Et finit du pauvre Villon.
Venez à son enterrement,
Quand vous orrez le carillon,
Vêtus rouge com vermillon,
Car en amour mourut martyr :
Ce jura-t-il sur son couillon
Quand de ce monde vout partir.
Et je crois bien que pas n'en ment,
Car chassé fut comme un souillon
De ses amours haineusement,
Tant que, d'ici à Roussillon,
Brosse n'y a ne brossillon
Qui n'eût, ce dit-il sans mentir,
Un lambeau de son cotillon,
Quand de ce monde vout partir.
Il est ainsi et tellement,
Quand mourut n'avoit qu'un haillon ;
Qui plus, en mourant, malement
L'époignoit d'Amour l'aiguillon ;
Plus aigu que le ranguillon
D'un baudrier lui faisoit sentir
(C'est de quoi nous émerveillon)
Quand de ce monde vout partir.
Prince, gent comme émerillon,
Sachez qu'il fit au départir :
Un trait but de vin morillon,
Quand de ce monde vout partir.
François Villon
Ballade finale
Ici se clôt le testament
Et finit du pauvre Villon.
Venez à son enterrement,
Quand vous orrez le carillon,
Vêtus rouge com vermillon,
Car en amour mourut martyr :
Ce jura-t-il sur son couillon
Quand de ce monde vout partir.
Et je crois bien que pas n'en ment,
Car chassé fut comme un souillon
De ses amours haineusement,
Tant que, d'ici à Roussillon,
Brosse n'y a ne brossillon
Qui n'eût, ce dit-il sans mentir,
Un lambeau de son cotillon,
Quand de ce monde vout partir.
Il est ainsi et tellement,
Quand mourut n'avoit qu'un haillon ;
Qui plus, en mourant, malement
L'époignoit d'Amour l'aiguillon ;
Plus aigu que le ranguillon
D'un baudrier lui faisoit sentir
(C'est de quoi nous émerveillon)
Quand de ce monde vout partir.
Prince, gent comme émerillon,
Sachez qu'il fit au départir :
Un trait but de vin morillon,
Quand de ce monde vout partir.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου