εδώ είναι η νύχτα...

σώπασαν όλες οι χαρωπές φωνές. Κ’ εμείς που σε αγαπούσαμε
τραβούμε κατά την ανατολή, στο σπίτι, μόνοι κι αναθυμούμαστε…
Μέρα που έχω αγαπήσει, μέρα που έχω αγαπήσει, εδώ είναι η νύχτα...
*
Hushed all the joyful voices; and we, who held you dear,   
Eastward we turn and homeward, alone, remembering…    
Day that I loved, day that I loved, the Night is here!

 

Γιάννης Σταύρου, Δύο καράβια, λάδι σε καμβά

Ρούπερτ Μπρουκ
Ημέρα που αγάπησα

Ημέρα που αγάπησα, τα μάτια σου σφαλώ, σου στρώνω
απαλά τα βλέφαρα και σου σταυρώνω τα χέρια.
Βαθαίνουν του σύθαμπου οι σταχτιοί πέπλοι, τα χρώματα ατονούν.
Σου φέρνω αλαφροσήκωτη στους αναδιπλωμένους άμμους,

όπου καρτερεί η βάρκα σου, με άχνη αφροτυλιγμένη,
στεφανωμένη με τα τεφρά θαλάσσια φύκια. Εκεί,
δίχως φόβο μην κοιμηθείς η ελπίδα να ξυπνήσεις,
θα σε αποθέσω. Και απάνω στην ακίνητη θάλασσα, σιγαλά,

χέρια αχνά θα λάμνουνε το ξόδι σου, πέρα από την όρασή μας,
ενώ με απλωμένα χέρια και μάτια αδειανά θ’ αγναντεύομε
από την αστραφτερή αμμουδιά.
Πέρα απ’ το φευγαλέο λυκόφως, κατά κει
όπου δε φτάνει το γέλιο, μηδέ δάκρυ, πέρα από το όνειρο,
δεν είν’ εκεί λιμάνι κανένα, μηδέ αυγινά νησιά, εξόν μουντό,
λυγρό σκοτείνιασμα και, ξώμακρα, η φλόγα η στερνή του πόντου.
Ω, στερνή φωτιά - κ’ εσύ , αφίλητη, άκλαυτη εκεί!
Ω του μοναχικού δρόμου η στερνή πυρά. Κ’ εμείς όχι εκεί να κλάψουμε.

(Σε ηύραμε χλωμή κι αμίλητη και ανθοστεφανωμένη
και πάσχιζες να κρυφτείς σαν παιδί. Και ήρθες μαζί μας,
με τις νεαρές ώρες, που ορχούνταν, αγκαλιασμένη,
ψηλά στις πλαγιές την αυγή). Άδειοι τώρα και ζοφεροί

οι σταχτιοί άμμοι καμπυλώνονται εμπρός μου…
Από τα βοσκολίβαδα, που μοσκοβολούν
του Θεριστή τριφύλλι, πλακώνει το σκοτάδι και γεμίζει
την κούφια, νεκρήν όψη της θάλασσας με σερνάμενους ίσκιους
και η λευκή σιωπή τα κούφια χαμοβούνια πλημμυρίζει.

Πλάι στη φωλιά κονεύει κάθε αποσταμένη φτερούγα,
σώπασαν όλες οι χαρωπές φωνές. Κ’ εμείς που σε αγαπούσαμε
τραβούμε κατά την ανατολή, στο σπίτι, μόνοι κι αναθυμούμαστε…
Μέρα που έχω αγαπήσει, μέρα που έχω αγαπήσει, εδώ είναι η νύχτα.

(μετ. Παύλου Φλώρου)

Rupert Brooke (1887–1915)
Day That I Have Loved
 
TENDERLY, day that I have loved, I close your eyes,   
  And smooth your quiet brow, and fold your thin dead hands.   
The grey veils of the half-light deepen; colour dies.   
  I bear you, a light burden, to the shrouded sands,   
 
Where lies your waiting boat, by wreaths of the sea’s making           
  Mist-garlanded, with all grey weeds of the water crowned.   
There you’ll be laid, past fear of sleep or hope of waking;   
  And over the unmoving sea, without a sound,   
 
Faint hands will row you outward, out beyond our sight,   
  Us with stretched arms and empty eyes on the fargleaming         
And marble sand.… Beyond the shifting cold twilight,   
  Further than laughter goes, or tears, further than dreaming,   
There’ll be no port, no dawn-lit islands! But the drear   
  Waste darkening, and, at length, flame ultimate on the deep.   
Oh, the last fire—and you, unkissed, unfriended there!         
  Oh, the lone way’s red ending, and we not there to weep!   
 
(We found you pale and quiet, and strangely crowned with flowers,   
  Lovely and secret as a child. You came with us,   
Come happily, hand in hand with the young dancing hours,   
  High on the downs at dawn!) Void now and tenebrous,        
 
The grey sands curve before me.… From the inland meadows,   
  Fragrant of June and clover, floats the dark, and fills   
The hollow sea’s dead face with little creeping shadows,   
  And the white silence brims the hollow of the hills.   
 
Close in the nest is folded every weary wing,         
  Hushed all the joyful voices; and we, who held you dear,   
Eastward we turn and homeward, alone, remembering…   
  Day that I loved, day that I loved, the Night is here!