πλατιά, πιο πάνω από το βόγγο του πελάγου...

Και να, που ως σήμερα μ’ εκείνα τα γραφτά του
αγάλλεται η Σιών, και στο πλευρό της,
παλιά και νέα, σκιρτά κρυφά η Ελλάδα,
κάποιοι από μας οπούμαστε ενωμένοι
απ’ τη βαθειά τη λάτρα της Αμπέλου
της ζωντανής, οπού πλατειά ’ναι και μεγάλη
μα λιγοστά τ’ αληθινά τα κλήματά της...

Γιάννης Σταύρου, Σταφύλια σε κεραμικό, λάδι σε καμβά

Άγγελος Σικελιανός
Μνημόσυνο Παπαδιαμάντη

Του Θεού το πέλαγο, βροντή
το μέγα κύμα εβάρει…
Σαν τ’ Άγιο Πνέμμα εφώταγε
ψηλάθε το φεγγάρι
στ’ ακρόγιαλα τις γλώσσες των αφρών
που καβαλίκευαν τα βράχια,
θαμπωτικές,
όταν αυτός,
διαβαίνοντας απ’ το στερνό προσκυνητάρι
τ’ ακρωτηριού,
καθώς σφυρίζαν οι σβιλάδες του Βορριά,
έκλειν’ απάνω του σφιχτά το τρύπιο πανωφόρι,
κι όπως σιγόψελνε,
με πρόσωπο στο στήθος του χωμένο
«τη ταπεινώσει τα υψηλά
και τη πτωχεία τα πλούσια,»
ξάφνου πλημμύριζεν αδόκητα η καρδιά του,
πλατιά, πιο πάνω από το βόγγο του πελάγου
κι απ’ το τραγούδι των αθώρητων Σειρήνων,
Ιερουσαλήμ,
από τον ύμνο το δικό Σου!

Και τότε, το φιδίσιο μονοπάτι,
που απ’ το ξωκλήσι τ’ Άη-Νικόλα
κατέβαινε του λιμανιού ως με κάτου την ταβέρνα,
που μέσα της ακόμα, νυχτωμένο,
εκάπνιζε θαμπό ένα φως,
τον ετραβούσε κιόλας,
εκεί, που το ποτήρι του κρασιού κρατώντας,
σε λίγο, από το νάμα γκαρδιωμένος της Αμπέλου,
της μιας Αμπέλου που πλατειά ’ναι και μεγάλη
μα λιγοστά τ’ αληθινά τα κλήματά της,
θα νάμπαινε στη ζέστα μέσα του Μυστήριου
του ζωντανού, κι ο Διονυσόδοτος Χριστός του,
κι αν στο σταυρόν απάνω ακόμα καρφωμένος
μ’ αιματοστάλαχτο πλευρό, μα αγάλι-αγάλι
την Απολλώνεια θα σαρκώνονταν γαλήνη,
κι από τη ρίζα μέσα της ταπεινωσύνης,
τόσο θα ψήλωνε βαθειά του το τροπάρι
και τόσο μέσα του οι κρυφές αισθήσεις
σε νοσταλγίας θεοτικό ρυθμό δοσμένες
θα τραγουδούσαν, που η ψυχή του, μοναχή της,
σαν το πουλί που ξάφνου ανοίγουν το κλουβί του,
στης ίδιας της τής λευτεριάς συνεπαρμένη
το θάμπος, θα να ορμούσε να μας φέρει
κάτι απ’ το μήνυμα της Μέθης της μεγάλης,

ως που ακουμπώντας πάνω στης ταβέρνας το τραπέζι
λίγα φύλλα χαρτιού τσαλακωμένα
και σκύβοντας απάνω τους,
με το ποτήρι του κρασιού μπροστά του,
θα ν’ αρχινούσε,
ως να τραγούδαε τώρα κι όλο το νησί μαζί του,
κι ακόμα σιγοψέλνοντας ανάμεσα στα δόντια του,
να γράφει…

Και να, που ως σήμερα μ’ εκείνα τα γραφτά του
αγάλλεται η Σιών, και στο πλευρό της,
παλιά και νέα, σκιρτά κρυφά η Ελλάδα,
κάποιοι από μας οπούμαστε ενωμένοι
απ’ τη βαθειά τη λάτρα της Αμπέλου
της ζωντανής, οπού πλατειά ’ναι και μεγάλη
μα λιγοστά τ’ αληθινά τα κλήματά της,

σ’ ευλαβικό Μνημόσυνο κινώντας
μαζί, το μονοπάτι παίρνουμε τ’ ακρογιαλίσιο
της Σκιάθου, που απ’ το ξωκλήσι τ’ Άη-Νικόλα,
του λιμανιού ως με κάτου κατεβαίνει την ταβέρνα
κι εκεί, ενώ γύρα μας μυρόβλητο ανασαίνει
παντούθε το νησί, απ’ το κύμα κι απ’ το φύκι,
κι από τα πεύκα κι απ’ τα σκίνα κι απ’ τα ρείκια,
με το βαθύ ποτήρι μας γιομάτο
από της νέας μας της σοδειάς το γιοματάρι,
ορθοί, στον ίσκιο του μπροστά,
για μια στιγμή,
με το ποτήρι αυτό στο χέρι, του ζητάμε,
αν ευδοκεί, να το τσουγκρίσομε με το δικό του!