αμέλησα τα κάλλη σου, Σελήνη!..

Μόνον εσύ ακόμη, φίλη παιδιακή,
μόνον εσύ δεν μ’ έχεις λησμονήσει.
Και σπλαχνικά το φως σου στέλλεις το γλυκύ,
ναρθεί να βρει, να με παρηγορήσει...

Γιάννης Σταύρου, Στο φως της σελήνης, λάδι σε καμβά

Γεώργιος Μ. Βιζυηνός
Προς την Σελήνην

Η σοβαρή και χλωμιασμένη σου θωριά,
που αρμενίζει στ’ αψηλά, Σελήνη,
δεν ‘ξεύρεις τι αδελφική παρηγοριά,
τι παιδιακούς συλλογισμούς με δίνει!

Κανένα φίλον από σένα πιο παλιό,
και πιο πιστό, δεν έχω να ονομάσω.
Σ’ εγνώρισα πριν πρωτοέμβω στο σχολειό,
κι αν ‘μβω στον τάφο, δεν θα σε ξεχάσω.

Θυμάσ’ ακόμα το μικρό παιδί, εμέ,
με τον μεγάλο πόθο στην καρδιά μου;
Με την λαχτάρα, να μου ήρχεσαι χαμαί,
να σ’ έχω σαν παιχνίδι στην ποδιά μου;

Θυμάσαι πώς, εσύ στα ύψη, εγώ στη γη,
ετρέχαμε μαζί, ποιος να περάσει;
Συ έχεις μείνει πάντα νέα και γοργή,
και μόν’ εγώ, εγώ έχω γεράσει!

Θυμάσαι την Βιζώ μας, τ’ όμορφο χωριό;
Το σπίτι μας, τ’ ωραίο περιβόλι;
Και μέσα στ’ άνθη του, θυμάσαι το Μαριώ,
π’ αγάπησα με την καρδία μ’ όλη;

Αυτή τα φταίει, αν απ’ εκείνο τον καιρό
αμέλησα τα κάλλη σου, Σελήνη!
Γιατ’ απαιτούσε και καλά να μη θωρώ,
παρά τες ομορφιές, που είχ’ εκείνη.

Αυτή τα φταίει, αν τώρα πλέον δεν μπορεί
ν’ ανοίξει σαν και πρώτα η καρδιά μου,
να παίξει, φίλη μου, μαζί σου, να χαρεί,
καθώς την ξεύρεις απ’ τα παιδιακά μου!

Αυτή τα φταίει! Και γνωρίζεις διατί;
Διότι, γι’ άλλον, πρόδωκεν εμένα!
Και μ’ έκαμε να κλαίω απ’ την ώρ’ αυτή,
να καταλυώ την νιότη μου στα ξένα!

Δεν είδα πια από τότε πρόσχαρη χρονιά!
-’Εβαλε λες φαρμάκι στην ζωή μου!
Ως και τους φίλους μου τους ηύρεν απονιά,
και μ’ άφηκαν στην μέση της ερήμου!

Μόνον εσύ ακόμη, φίλη παιδιακή,
μόνον εσύ δεν μ’ έχεις λησμονήσει.
Και σπλαχνικά το φως σου στέλλεις το γλυκύ,
ναρθεί να βρει, να με παρηγορήσει.

Σ’ ευχαριστώ! Κι αυτήν απόψε την βραδιά
μ’ ελάφρυνες τα στήθη μου λιγάκι.
Γιατί μου άδειασ’ η γεμάτη μου καρδιά,
σαν σ’ έχω γράψ’ αυτό το τραγουδάκι!