Σκοντάφτοντας στο διαφορετικό μου πρόσωπο...

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή...

Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη με φεγγάρι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα
Δολοφονημένος απ’ τον ουρανό

Ανάμεσα  στα  οχήματα  που  παν ως  το  ερπετό
και  στα  σχήματα  που  ψάχνουνε το  κρύσταλλο,
θ’ αφήσω  να  μακρύνουν  τα  μαλλιά  μου.
Με  το  κουτσουρεμένο  δέντρο  που δεν  τραγουδά
και το  παιδί  με  το  λευκό  από  αυγό  πρόσωπο.
Με  τα ζωάκια που  έχουνε  σπασμένο  το  κεφάλι
και  το  νερό κουρελιασμένο  απ’  τα  ξερά τα  πόδια.
Με  όλα  εκείνα που  έχουνε  μια  κούραση  κωφάλαλη
και  μια  πνιγμένη  πεταλούδα  μες  στο  μελανοδοχείο.
Σκοντάφτοντας
στο  διαφορετικό  μου  πρόσωπο της κάθε  μέρας
Δολοφονημένος  απ’  τον  ουρανό!

(Μετ. Βασίλης Λαλιώτης)

Τραγούδι

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή

Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς
δίχως φεγγάρια δίχως κρίνους
και δίχως έρωτες νεκρούς.

Ένα τραγούδι όλο γαλήνη
ένα τραγούδι φωτείνο
παρθένο από την αγωνία
κι από τη θλίψη ορφανό

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει μέσα στη ψυχή

(Μετ. Σωτήρης Τριβιζάς)