το κίτρινο φεγγάρι μπαίνει στο σπίτι
Μπαίνει με το καπέλο του στραβά
το κίτρινο φεγγάρι βλέπει τη σκιά
Άννα Αχμάτοβα
Ποιήματα
Εισαγωγή
Ήταν μια εποχή που μόνο οι νεκροί
χαμογελούσαν, ευτυχισμένοι στην ησυχία τους.
Το Λένινγκράντ κρέμονταν σαν ένα άχρηστο
κόσμημα στην πλευρά των φυλακών
Μια εποχή όταν τρελαμένοι απ’ τα βασανιστήρια
οι κατάδικοι σε φάλαγγες περπατούσαν
και τα σφυρίγματα των μηχανών
το σύντομο τραγούδι του αποχωρισμού έλεγαν
Αστέρια θανάτου πάνω μας στέκονταν
κι η αθώα Ρωσία κουλουριάζονταν
κάτω από τις ματωμένες μπότες
κάτω από τους τροχούς της κλούβας.
1 Απριλίου 1957
Λένινγκραντ
Αντί προλόγου
Στα φοβερά χρόνια της Γιεζοφτσίνα*, πέρασα 17 μήνες
περιμένοντας στην ουρά μπροστά στις φυλακές του
Λένινγκραντ.
Μια μέρα κάποια με γνώρισε. Τότε μια γυναίκα
που στεκόταν πίσω μου και δεν είχε ακούσει μάλλον ποτέ το
όνομά μου βγήκε από τη νάρκη πού όλοι ήμασταν και ρώτησε
με τα παγωμένα χείλη της κοντά στο αυτί μου ( όλοι μιλούσαμε
ψιθυριστά εκεί).
«Μπορείς να περιγράψεις αυτό;»
«Μπορώ», είπα.
Τότε ένα αδιόρατο χαμόγελο απλώθηκε πάνω σ’ αυτό που
κάποτε ήταν το πρόσωπό της.
*Γιεζοφτσίνα: Ο Γιεζόφ ήταν αρχηγός της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν
κατά τα τέλη του 1930 και καθαιρέθηκε αργότερα και ο ίδιος.
1
1935
Σε πήραν μακριά την αυγή
περπατούσα πίσω σου σαν σε κηδεία
Τα παιδιά έκλαιγαν στο σκοτεινό δωμάτιο,
Τα κεριά έσταζαν κοντά στην εικόνα
Η παγερότητα της εικόνας στα χείλη σου.
Ιδρώτας θανάτου στο μέτωπό σου…Μη ξεχνάς!
Θα ουρλιάζω κοντά στους πύργους του Κρεμλίνου
σαν τις γυναίκες των Στρέλτσι*
(Το ποίημα αναφέρεται στη σύλληψη του Ν.Ν.Πούνιν)
* Οι Στρέλτσι, ήταν σώμα στρατιωτικό που οργανώθηκε γύρω
στα 1550 από τον Ιβάν τον Τρομερό. Στα 1698 ο Πέτρος τους
νίκησε έξω από την Μόσχα και τους διέλυσε.
2
Ο γαλήνιος Ντον κυλάει ήσυχα
το κίτρινο φεγγάρι μπαίνει στο σπίτι
Μπαίνει με το καπέλο του στραβά
το κίτρινο φεγγάρι βλέπει τη σκιά
Αυτή η γυναίκα είναι άρρωστη
αυτή η γυναίκα είναι μόνη
Ο άντρας στον τάφο, ο γιός στη φυλακή
κάνετε για μένα την προσευχή
5
Δέκα εφτά μήνες ουρλιάζω
και σε καλώ να γυρίσεις σπίτι
Στου δήμιου έπεφτα τα πόδια
γιέ μου εσύ και φρίκη μου
όλα μπερδεμένα είναι εδώ
Ποιός είναι άνθρωπος
και ποιός θεριό
Για την εκτέλεση θ’ αργήσει
Και μόνο σκονισμένα άνθη
και θυμιατήρι κουδουνίζει
Πατήματα πηγαίνουν πουθενά
Ίσια στα μάτια με κοιτά
Με γρήγορο χαμό απειλεί
πελώριο αστέρι από ψηλά
(Μετ. Μαρία Καρδάτου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου