διότι θυμάμαι την Αθηνά τρελή από πόνο και ντροπή...

Έτσι, στη χώρα των Ενακοσίων, τη βουβή,
χάθηκαν εκείνην την ημέρα ο Σάτυρος, η Εστία
ο Απολλύων, ο Ερμής, τρεις Μούσαι, δύο Χάριτες...

Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολη στο φως της σελήνης, λάδι σε καμβά

Πάνου Θεοδωρίδη
Θεομαχία

Όταν εγκαταστάθηκαν στην κάμπο των Ενακοσίων
στοιχημένες οι σκηνές των, ακαθόριστα φλάμπουρα
οι άγιοι της Ανατολίας στρατηγοί και της Συρίας
οι λιπόσαρκοι ηγέται οι λαοί αναθάρρησαν
και ριπές ιαχών τα σύννεφα κοκκιάσανε.

Μπροστά, σε ίππον θαλασσήν, ετρόχαζε Θεόδωρος
ο Τήρων. Με κλαγγή στην παράταξη εκλεϊζοντο
οι άγιοι Ιγνάτιος, Χριστόφορος, Ζεβήλ και Τραϊανός
και μες στα σύθαμνα, τρελοί για τη χωσιά
οι Καππαδόκαι Μελισσηνοί και ο άγιος Μαρδάριος.

Των παροίκων αι καθέδραι και των ελευθέρων
τα αξιοθρήνητα καλύβια: φλόγες ανέθρωσκαν
που τα ετύλιγαν πανημερία από των Ισαύρων
τις σαγίτες. Κι όσοι ραδίκια εμάζευαν στην άκρη
των κατάντη λόφων περίμεναν το πλιάτσικο.

Στο απέναντι στρατόπεδο σε μυτερά βράχια
χωρίς καλό νερό και τρώγοντας τα βελανίδια
πετούσαν οι θεοί. Αναίσθητα φουσάτα κουρελήδων
που σύναξαν ο Απόλλωνας κι ο Βάκχος ενώ η Αθηνά
μελαγχολούσε μεθυσμένη σε σκουριασμένη κάμα.

Των σατύρων και των νυμφών οι συστοιχίες
Λόγω του εδάφους και του τσίπουρου είχανε
φρόνημα υψηλόν. Ο Παν κατόπτευε τα πέριξ
εύθυμος ενώ του Ποσειδώνος οι εφεδρείες
είχαν αποβραδίς απωλεσθεί στους βάλτους.

Ετσι, όταν την αυγή άρχισε η επίθεση
κι ο καλπασμός των ανατολικών αγίων, λίγοι
δε γνώριζαν ποιον θα δοξάσει η σφαγή.
Πρώτος Θεόδωρος ο Τήρων τον Απόλλωνα
Διεπέρασε με το κυματιστό του φάσγανο.

Και τον Ερμή ποδοπατήσαν ρυθμικά
Λύκιοι προσφάτως βαπτισθέντες. Οι ασχημονούντες
Τραγοπόδαροι κάηκαν σε μυρωδάτες κληματσίδες
κι ο Πλούτωνας με τη δραστήρια Περσεφόνη
δε προλάβαιναν να κατεβάζουνε στον Άιδη

ψυχές ανόητες θεών που αποτόλμησαν
με την ορθοδοξία να τα βάλουν οι αχρείοι.
Έτσι, στη χώρα των Ενακοσίων, τη βουβή,
χάθηκαν εκείνην την ημέρα ο Σάτυρος, η Εστία
ο Απολλύων, ο Ερμής, τρεις Μούσαι, δύο Χάριτες

ο υπερήφανος Αχιλλεύς, ο Προμηθεύς, ο Παν
όλες οι νύμφες της Μακεδονίας (ναι,
και η Αρεθούσα, κι εκείνη η άλλη της Μιέζης)
της Εκάτης οι εγγονές, εννιά παιδιά του Δία
κι ο ακαμάτης Θράξ ιππεύς αυτοπροσώπως.

Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν στην Ίδη
Και στη Δρουσιπάρα, στο Πάγγαιον και στου Φά-
γρη τα στενά (εκεί ο Ποσειδώνας διαμελίστηκε
από τον όσιο Ζεμφίρ που ήταν ηθοποιός
πριν τον ρίξουν σε καζάνι με αστακόζουμο)

Αλλά στα Μεδιανά, κοντά στην Κύρρο, εκεί
ο Ηρακλής ήταν που χάθηκε στο γκρίζο γιαούρτι
μιας πολτώδους λόχμης και τού ‘δεσαν τριχιά
στον σβέρκο και τον έσερναν σ’ όλα τα νυμφαία
της Μπουτσάβας μετατρέποντάς τα σε ναούς.

Πάει καιρός που όλα τελείωσαν. Συμμαχίες
και πρωτόκολλα, παραδόσεις ξιφών και σπονδές
φρουράρχων του πολέμου τις οδύνες προσφυώς
αντικατέστησαν. Αλλά τα γράφω αυτά διότι θυμάμαι
Την Αθηνά τρελή από πόνο και ντροπή

να τρέμει στο θαλασσινό αγιάζι μια στη
Θάσο και μια στα Δρένια της Αμολιανής να βόσκει
ταπεινά τις αγελάδες της μονής Βατοπεδίου
ενώ την ψάχνει έκτοτε σ’ όλα της γης τα πλάτη
ερωτευμένος τελεσίδικα κι απολυταρχικά

ο άγιος Μαρδάριος, καύχημα των Λαζών και
των Αρμένων Καυκασίων που, εκβάς από τη χωσιά
βλέπει την αγέρωχη γυναίκα να αμύνεται κι αυτός
να τον χωρίζουν απ’ την αγκαλιά της κουφάρια
αμέτρητα Ερώτων και να μη τη φτάνει