κι όλα τ' αγάλματα τα δώσει της σκουριάς,
κανένας πόλεμος ποτέ δεν θα οξειδώσει
τούτο το ενέχυρο της πρώτης σου ομορφιάς...
Γουίλιαμ Σαίξπηρ
Σονέτα
William Shakespeare
Sonnet 1
From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content
And, tender churl, makest waste in niggarding.
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world's due, by the grave and thee.
Sonnet 65
Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea,
But sad mortality o'er-sways their power,
How with this rage shall beauty hold a plea,
Whose action is no stronger than a flower?
O, how shall summer's honey breath hold out
Against the wreckful siege of battering days,
When rocks impregnable are not so stout,
Nor gates of steel so strong, but Time decays?
O fearful meditation! where, alack,
Shall Time's best jewel from Time's chest lie hid?
Or what strong hand can hold his swift foot back?
Or who his spoil of beauty can forbid?
O, none, unless this miracle have might,
That in black ink my love may still shine bright.
Sonnet 55
Not marble, nor the gilded monuments
Of princes, shall outlive this powerful rhyme;
But you shall shine more bright in these contents
Than unswept stone, besmear'd with sluttish time.
When wasteful war shall statues overturn,
And broils root out the work of masonry,
Nor Mars his sword nor war's quick fire shall burn
The living record of your memory.
'Gainst death and all-oblivious enmity
Shall you pace forth; your praise shall still find room
Even in the eyes of all posterity
That wear this world out to the ending doom.
So, till the judgment that yourself arise,
You live in this, and dwell in lovers' eyes.
Σε μετάφραση του Κώστα Κουτσουρέλη
Σονέτο 1
Τα όμορφα πλάσματα ποθούμε να πληθαίνουν,
να μένει πάντα η καλλονή τους θαλερή,
ώστε βορά του χρόνου όταν πεθαίνουν,
ν' αφήνουν διάδοχο, τη μνήμη να φρουρεί.
Μα εσύ, στα μάτια σου τα ηλιόλουστα πιστός,
το φως ξοδεύοντας δεν σκέφτεσαι το βράδυ.
Κι όμως, μετά την πλησμονή ξεσπά ο λιμός,
κι η φλόγα πένεται μόλις σωθεί το λάδι.
Τι κι αν του κόσμου είσαι το εφήμερο στολίδι,
ο πρώτος άγγελος μιας άνοιξης γλυκιάς,
όταν στο άνθος σου το σπόρο θάβεις ήδη
κι έτσι φιλάργυρος την έρημο γεννάς;
Του κόσμου ανάλγητος χρεώστης μη φανείς:
δώσε του εκείνου τον ανθό, κι όχι της γης.
Σονέτο 65
Μνημεία πριγκίπων από μάρμαρο ή χρυσό
αυτές τις λέξεις δεν μπορούν να επισκιάσουν.
Πάντα στιλπνός θα ζεις σ' εκείνων την ηχώ,
ενώ κι οι πέτρες με τα χρόνια θα χλωμιάσουν.
Κι αν αύριο ο Άρης τα οχυρά αποκαθηλώσει
κι όλα τ' αγάλματα τα δώσει της σκουριάς,
κανένας πόλεμος ποτέ δεν θα οξειδώσει
τούτο το ενέχυρο της πρώτης σου ομορφιάς.
Πέρ' απ' τη λήθη και της έριδας τη ρώμη
θα φτερουγίζει η φήμη σου πάντοτε εμπρός,
στα μάτια αυτών που ζουν ή όσων θα 'ρθούν ακόμη
μέχρι να πάψει αυτού του κόσμου ο σφυγμός.
Μα ώσπου να φτάσει η Μέρα εκείνη κι εγερθείς,
σ' αυτούς τους στίχους ανεξίτηλος θα ζεις.
Σονέτο 55
Αφού ώς κι η πέτρα κι ο χαλκός, η θάλασσα κι η γη
πάντα υποτάσσονται στο πένθος του θανάτου,
της ομορφιάς πώς γίνεται ο βλαστός ν' αντισταθεί
που από λουλούδι είναι πιο εύθραυστη η δροσιά του;
Πώς οι μελίπνοοες στιγμές του θέρους ν' αμυνθούν
εμπρός στ' ολέθριο το μένος του χειμώνα,
όταν και βράχοι απόρθητοι στο τέλος δεν κρατούν,
πύλες χαλύβδινες λυγίζουν με τα χρόνια;
Σε ποιο ερμάρι μυστικό κι ανέγγιχτο ο καιρός
το πιο ακριβό του τιμαλφές θα προστατεύσει;
Στο βήμα του τ' ορμητικό ποιος θα σταθεί φραγμός,
την αρπαγή της ομορφιάς ν' απαγορεύσει;
Κανείς, αλίμονο, κανείς. Εκτός κι ένας θεός
στάξει μες στο μελάνι μου το ανέκκλητό σου φως.
(Mετ. Κώστας Κουτσουρέλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου