Ερημιά...

Στους ερημικούς αυτούς παγετώνες
που βαδίζεις τώρα
οι φωνές των ανθρώπων ακούγονται
ολοένα και πιό μακρυνές...

Γιάννης Σταύρου, Μαύρο καράβι, λάδι σε καμβά

Φαίδρος Μπαρλάς
Ωδή του Σεπτεμβρίου

Αυτός ο μήνας πώς την σκάβει την ψυχή.
πώς η αξίνα
χτυπάει αναπάντεχα τις ρίζες,
με το κρυμμένο, πεντακάθαρο νερό.

Δεν είναι σαν την Άνοιξη ο καιρός,
αυτός, ο δροσερά συννεφιασμένος.
αυτός ζητάει πάντα πιο πολλά
και τέτοια που δεν ξέρει να ονομάσει.

Και τούτη η γλύκα μες στο αίμα σαν χυμός
από κατάμαυρο βατόμουρο, σαν πάρει
να σκοτεινιάζει ή άμα βρέξει ξαφνικά.

Πρόσωπα βιαστικά μες τη βροχή,
πολύ πιο έντονα, βαθύτερα από πάντα,
πρόσωπα μες από το θαύμα της βροχής.

Στην παραζάλη του νερού ανακατώνεται
μες στο παρόν όλο βουή το παρελθόν.

Άκου όταν τελειώσει αυτή η βροχή,
μπορείς κατάματα στ' αστέρια να καπνίσεις
την πίπα απ' το παλιό τριανταφυλλόξυλο.

Ή πάλι να χαθείς μεσ' στην πλατεία,
μες στη ζεστή εγκαρδιότητα που έχουν
το πλήθος που βουίζει ο ψίθυρός του,
τα μαγαζιά που ετοιμάζονται να κλείσουν
κι αυτά τα φώτα που δεν στέγνωσαν ακόμη.

Eρημιά

Στους ερημικούς αυτούς παγετώνες
που βαδίζεις τώρα
οι φωνές των ανθρώπων ακούγονται
ολοένα και πιό μακρυνές...

Τι να τα κάνεις τα πρόσωπα τα ξένα
που τ' αποστρέφεσαι
και σ' αποστρέφονται κι αυτά;
Μονάχα ενός Πεπρωμένου
ακολουθεί τα βήματά σου ένα προς ένα
στυγνό κι αδιάφορο άλλοτε το πρόσωπο
κι άλλοτε περιπαιχτικό.....

...Έχω, αδελφέ μου, μια πίκρα
που ταιριάζει πολύ με την δική σου΄
όμως
αν στην φωνάξω, δεν θα καταλάβεις
όπως
κ' εγώ δεν θα την καταλάβω
την δική σου...