Των γαρ ηλιθίων απείρων γένεθλα...

Είσαι άνθρωπος και γιαυτό ποτέ μην πεις
τι πρόκειται να γίνει αύριο,
μηδέ όταν δεις κάποιον να ευτυχεί...

Γιάννης Σταύρου, Καληνύχτα, λάδι σε καμβά

Σιμωνίδης ο Κείος

Πόλις άνδρα διδάσκει
Η πόλη διδάσκει τον άνθρωπο

Χαλεπόν γενέσθαι
Είναι δύσκολο να γίνει κανείς τέλειος σε όλα

Των γαρ ηλιθίων απείρων γένεθλα.
Άπειρη η γενιά των ηλιθίων.

Ανάγκα και Θεοί πείθονται.

Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν.
H ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει

Ουδέν εν ανθρώποισι μένει χρήμα έμπεδον αιεί.
Kανένα πράγμα δεν μένει για πάντα δεμένο με τους ανθρώπους.

Άνθρωπος εών μήποτε φάσηις
ό,τι γίνεται αύριον,
μηδ' άνδρα ιδών όλβιον,
όσον χρόνον έσσεται·
ωκεία γαρ ουδέ τανυπτερύγου μυίας
ούτως α μετάστασις!

Είσαι άνθρωπος και γιαυτό ποτέ μην πεις
τι πρόκειται να γίνει αύριο,
μηδέ όταν δεις κάποιον να ευτυχεί,
γιὰ πόσον χρόνο θὰ κρατήσει αὐτό·
διότι κι από της γοργόφτερης μύγας
πιο ταχεία είναι η μεταβολή των πραγμάτων (της τύχης)!

Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.
Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοντυμένων Περσών.

Ω ξειν', αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Ω, ξένε διαβάτη που περνάς, ανάγγειλε στους Λακεδαιμόνιους ότι ταφήκαμε εδώ, υπακούοντας στα προστάγματά τους.

Tων εν Θερμοπύλαις θανόντων
ευκλεής μεν α τύχα, καλός δ' ο πότμος,
βωμός δ' ο τάφος, προ γόων δε μνάστις, ο δ' οίκτος έπαινος·
εντάφιον δε τοιούτον ούτ' ευρώς
ούθ' ο πανδαμάτωρ αμαυρώσει χρόνος.
ανδρών αγαθών όδε σηκός οικέταν ευδοξίαν
Ελλάδος είλετο· μαρτυρεί δε και Λεωνίδας,
Σπάρτας βασιλεύς, αρετάς μέγαν λελοιπώς
κόσμον αέναόν τε κλέος.

Εκείνων, που σκοτώθηκαν στις Θερμοπύλες, είναι
τρισδοξασμέν᾽ η τύχη τους κι ωραίος ο θάνατός τους.
Ο τάφος τους είναι βωμός, κι αντί για θρήνους έχουν
τη θύμηση· και γίνεται η λύπη παίνεμά τους.
Και τέτοιο σάβανον αντρών γενναίων μήτε η μούχλα,
μήτε κι ο παντοχαλαστής καιρός θα το αφανίσει.
Το μνήμα τους για κάτοικον επήρεν της Ελλάδας
τη δόξα. Κι είναι απόδειξη σ᾽ αυτό κι ο Λεωνίδας,
ο βασιλιάς της Σπάρτης,
που στόλισμα της αρετής έχει μεγάλο αφήσει
και δόξαν αναιώνια.