Γιάννης Σταύρου, Ρένoς, μικτή τεχνική
Ανάμεσα στα άλλα διηγήματα ξεχωρίζω αυτό που αναφέρεται στο Ρένο Αποστολίδη.
Πρόκειται για μια πνευματική φυσιογνωμία προκλητική, απρόβλεπτη, αυθεντική. Όμως συγχρόνως ήταν πολύ καλός φιλόλογος και πολύγραφος συγγραφέας. Βεβαίως λόγω της ιδιοσυγκρασίας δεν μπορούσε να είναι παρά «στιρνερικός». Τα διάφορα γνωστά επεισόδια στα οποία πρωταγωνίστησε, ο αυθεντικά περιπαικτικός, προκλητικός μέχρι υβριστικός λόγος του, τον έριξαν για πολλά χρόνια στην αφάνεια, αφού η μεθοδευμένη αποσιώπηση στην χώρα μας είναι μια συνήθης κατάσταση, ανεξάρτητα αν επικρατεί δημοκρατικό ή αυταρχικό καθεστώς. Στο σπίτι του σύχναζαν διάφοροι στοχαστές όπως ο Μ.Αναγνωστάκης.
Στο Ρένο οφείλουμε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα για τον ελληνικό εμφύλιο, την «Πυραμίδα 67». Την σκηνή, από αυτό, όπου οι δύο πλευρές σταματούν τον πόλεμο και τραγουδούν «Κάποια μάνα αναστενάζει» χρησιμοποίησε ο Π.Βούλγαρης στην ταινία του «Ψυχή βαθιά». Εδώ ο Τσέγκος περιγράφει έναν Ρένο χαρούμενο, σχεδόν έφηβο: «Στη γιορτή μου όλη την μουσική, με σι-ντί, την φρόντιζε η νεολαία, εν συνεργασία με τον ‘Ρένο που δεν έβλεπε την ώρα για τα προσφιλή του νταβαντούρικα, κυρίως αμερικάνικα ροκεντρολικά, ως αναμνησιακό φόρο τιμής στα νιάτα του και όχι από κάποια αμερικανοφιλία, γι’ αυτό άλλωστε τα «χόρευε» εκείνος, αφού δεν ακολουθούσε τον όποιον ρυθμό έχουν συνήθως αυτά τα πατιρτνί! Για τα μπλουτζίν έλεγε ότι ήταν κατάλληλα για αμερικάνους χοντρόκωλους γελαδάρηδες! Μετά απ’ αυτά ακολουθούσε συνήθως η ιαχή για τη μεγάλη , την πολυαναμενόμενη ατραξιόν: «Ρένο την τούμπα!». Ο Ρένος δεν ήθελε παρακάλια∙ το νούμερο της τούμπας το γλεντούσε ο ίδιος και θα την έκανε και χωρίς επικλήσεις του κοινού…»(σελ. 103) .
_______________________________
Για τον Ρένο, περισσότερα στην ιστοσελίδα: Ρένος Αποστολίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου