Ένας βαρύς ουρανός δίχως όνειρα...

και ιδού άγνωστα τώρα τοπία διαγράφονται
Γύρω σου σχήματα επίπεδα
Ένας βαρύς ουρανός δίχως όνειρα
Τώρα δε βλέπεις
Σαν τα παιδιά
Είναι το τέλος των παραισθήσεων...

(Κλείτος Κύρου, Σπουδή Ενάτη, χειρόγραφο προσχέδιο)

Γιάννης Σταύρου, Μαύρο καράβι, λάδι σε καμβά


Κλείτος Κύρου
Απουσία

Γαλάζιες μέρες φουσκοθαλασσιά
Υάκινθοι, ψηλή θερμοκρασία.
Των δυο χεριών σου η άσπλαχνη απουσία
Τις νύχτες μας γεμίζει απελπισιά

Ο ήλιος που μας έσμιγε παλιά,
Δίκοπος τώρα ήλιος μας χωρίζει
Με θέρμη όπως σαν πρώτα πια δε σφύζει
Κι όλο προδοτικά σκορπάει φιλιά.

Αιμόφυρτα τα πόδια σου θωρώ
Και στην καρδιά σου πέτρινο στεφάνι.
Στα μάτια σου το εξαίσιο πυροφάνι
Κοντεύει να σβηστεί με τον καιρό.

Τα βράδια μας ορφάνεψαν, θαρρώ,
Και φύτρωσαν αγκάθια οι προσδοκίες.
Σε λίγο θε ν’ ανθίσουν οι ακακίες,
θ’ ανοίξει πάλι το «Τροκαντερό».

Τα ρόδα, τα φεγγάρια, τα πουλιά,
Θε νά ’ρθουν ρυθμικά πάλι σαν πάντα.
Μα εσύ δε θ’ ανασαίνεις τη λεβάντα
Κι εγώ θε ν’ αλυχτάω με τα σκυλιά.