το φεγγαρόφωτο, στο σπίτι μου...

Έλα δες,
αληθινά λουλούδια
αυτού του οδυνηρού κόσμου...

HIROSHIGE, χαρακτικό

Κλασική γιαπωνέζικη ποίηση

ΜΑΤΣΟΥΟ ΜΠΑΣΟ (1644-1694)

Χειμωνιάτικη μέρα,
πάνω στ’ άλογό μου
παγωμένος ίσκιος.

Φθινοπωρινό φεγγάρι,
η παλίρροια αφρίζει
πάνω στο πορτόνι.

Φθινόπωρο
–και τα πουλιά και τα σύννεφα ακόμη
μοιάζουν γέρικα.

Έλα δες,
αληθινά λουλούδια
αυτού του οδυνηρού κόσμου.

(Μετ. Σωκράτης Σκαρτσής)


Όλα σωπαίνουν:
η φωνή του τζίτζικα
σχίζει το βράχο.

Δροσιά: πώς αλλιώς
να ξεπλύνεις την τόση
σκόνη του κόσμου.

Άδειο κέλυφος:
κι η ψυχή του τζίτζικα
τραγουδημένη.

Άνθη κερασιάς:
των περασμένων χρόνων
μικρές φωτίτσες.

Κανένα ίχνος
στη φωνή του τζίτζικα
ότι πεθαίνει.

Μεσημεράκι:
ο τοίχος να δροσίζει
τις πατούσες μου.

Όταν αστράφτει
ο φωτισμένος άνθρωπος
κι αυτός θαυμάζει.

(Απόδοση, Διονύσης Καψάλης)

γέρικη λίμνη
πηδάει ένα βατράχι
σκίρτημα νερού

μια πεταλούδα
γλιστρά στα φύλλα της
ιτιάς· Απρίλης…

φθινοπωριάζει:
θάλασσα κι ορυζώνες
ένα πράσινο

να μεθύσω· να
πέσω να κοιμηθώ σε
ρόδινες πέτρες

δροσοσταλίδα,
άσε με να ξεπλύνω
τη μαυρίλα μου

απόψε άγρια
θάλασσα κι από πάνω
σιωπηλά άστρα

πώς να διαβάσω;
τέλειωσε το λαδάκι·
πάω για ύπνο

(Μετ. Ρούμπη  Θεοφανοπούλου)

ΚΟΜΠΑΓΙΑΣΙ  ΙΣΣΑ (1763-1827)

Το πρώτο τζιτζίκι:
η ζωή είναι
σκληρή, σκληρή, σκληρή.

Χαμένος στα μπαμπού
–μα το φεγγαρόφωτο,
στο σπίτι μου.

Στην καλύβα μου
κηλίδες
πρωϊνών λάμψεων.

Όταν φύγω
φύλα τον τάφο μου
ακρίδα.

Η νιρβάνα του Βούδδα,
πέρ’  απ’ τα λουλούδια
και τα λεφτά.                   

Φθινοπωρινός άνεμος
–ο ήσκιος του βουνού
ταλαντεύεται.    

(Μετ. Σωκράτης Σκαρτσής)


Έτσι θ’ ανθίζουν
κι οι κερασιές στην άλλη
όχθη της ζωής.

Σαλιγκάρι μου:
αργά αργά ν’ ανέβεις
το όρος του Φούτζι.

Από το θάμνο
λαμπροστόλιστη, να την:
η πεταλούδα.

Στέκει τρέμοντας
η καλύβα της πόρνης
στην καταιγίδα.

Απόψε τ’ άστρα
το ‘να με τ’ άλλο μοιάζει
να ψιθυρίζουν.

Μόνη στο σπίτι
κι αυτή θα βλέπει τώρα
την πανσέληνο.

Περπατήσαμε
μέσα στα χρυσάνθεμα
πίνοντας σάκε.

Ίσια στο χιόνι της πόρτας
κατουρώντας,
ανοίγω τρύπα.

Ο κόσμος της πάχνης
κόσμος της πάχνης είναι
κι ωστόσο , κι ωστόσο.

(Απόδοση, Διονύσης Καψάλης)

μυγούλες μου! κι                          
εσείς θα υποφέρετε
από μοναξιά

αχ τρελακρίδα,
πρόσεξε μη σπάσεις                        
τις δροσοσταλίδες!

φρέσκια δροσούλα
κόσμος εφήμερος
που εξατμίζεται

τί θέα! από                                   
την τρύπα της κουρτίνας
ο γαλαξίας

καλοκαιρινή
βροχή· γυμνός πάνω σε
άλογο γυμνό 

(Μετ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου)