πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα...

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει
και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·
πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,
πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα...

Γιάννης Σταύρου, Χειμωνιάτικο απόγευμα, λάδι σε καμβά

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Σονέτο 97

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει
και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·
πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,
πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα.

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,
μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,
που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,
σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης
ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·
το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις
όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.

Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,
κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.

William Shakespeare

Sonnet 97

How like a winter hath my absence been
From thee, the pleasure of the fleeting year!
What freezings have I felt, what dark days seen!
What old December's bareness every where!

And yet this time removed was summer's time
The teeming autumn, big with rich increase,
Bearing the wanton burden of the prime,
Like widow'd wombs after their lords' decease:

Yet this abundant issue seem'd to me
But hope of orphans and unfather'd fruit;
For summer and his pleasures wait on thee,
And, thou away, the very birds are mute:

Or, if they sing, 'tis with so dull a cheer,
That leaves look pale, dreading the winter's near.

Σονέτο 18

Πώς να σε πω — καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία·
γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.
Κάποτε καίει ο επουράνιος οφθαλμός
και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει,
κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός
την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει.
Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι
κι η ομορφιά σου δεν θ' απαλλοτριωθεί,
δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει
καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ.
Όσο ζουν άνθρωποι και βλέπουν θα γυρίζουν
σ' αυτούς τους στίχους και ζωή θα σου χαρίζουν.

ΣΟΝΕΤΟ 74

Μα όταν έρθει ανελέητος και δίχως
εγγυητή με πάρει πια, παρηγορήσου·
έχει αντίκρισμα ζωής αυτός ο στίχος
και σαν μνημείο παραμένει εδώ μαζί σου.
Κι όταν εδώ ξαναγυρνάς, γυρνάς ακόμα
στο μέρος που έχω της λατρείας σου τον οίκο.
Η γη θα λάβει τα οφειλόμενα, το χώμα·
μ'  όλο το άφθαρτό μου μέρος σου ανήκω.
Μόνο το λείψανο θα χάσεις, όταν λεία
σαπρή σκωλήκων το κορμί μου θα 'χει γίνει·
άνανδρο λάφυρο σε σύρραξη αθλία,
που δεν αξίζει καν στη μνήμη σου να μείνει.
Αξίζει μόνο για ό,τι μέσα του ανασαίνει·
γι'  αυτό εδώ, που εδώ με σένα απομένει.


(Μετ. Διονύσης Καψάλης)