Όταν ο δρόμος είναι σκοτεινός...

Τό ξέρουμε δά πώς ανήκουμε όλοι στό φθινόπωρο

μα εσύ πια τι του ζήλεψες αυτού του κάτω κόσμου...

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά 

Μάριος Μαρκίδης

Οιονεί ποίημα

Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών
λαθρεμπόριο αισθημάτων.
Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:
έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.

Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών
βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.
Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,
πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

Το ανέκαθεν

Η διάγνωση ήταν αμείλικτη: βαρειά ηττοπάθεια.
Δέν θυμάμαι τότε ποιός συγγενής πρώτου βαθμού
ράγισε τή φωνή του
ωσάν νά έφταιξε
ωσάν νά φταίξαμε.

Καί σέ τί μπορεί νά φταίξαμε;
Τί μεγάλοι, ψιθύρισε, πού φτάσαμε ως εδώ
πόσους καί πόσους Απρίληδες δέν κηδέψαμε.
Είναι πολύ αργά.
Αλλά, τόν παρηγόρησα,
είναι ζήτημα DNA
της κληρονομικότητας
Όλοι στήν οικογένειά μας γνωρίζουμε
ότι ανέκαθεν
ήταν
πάρα πολύ αργά.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 

(Ἐν ἀβάτῳ καί οὐχ ὁδῷ, 1982)

                                     I

Γιά ποιό λόγο δόθηκε αὐτό τό φῶς στούς δυστυχεῖς

κι ἡ ζωή σ' ἐκείνους πού ἡ ψυχή τους εἶναι γεμάτη πίκρα

ποθοῦνε τό θάνατο κι ὁ θάνατος δέν ἔρχεται

σκάβουν γιά νά τόν βροῦνε ὅπως ἄλλοι σκάβουνε γιά κρυμμένους

        θησαυρούς

- ὅταν ὁ δρόμος εἶναι σκοτεινός

κι ὁ Θεός τόν ἔκλεισε σ' ἕναν μοιραῖο κύκλο

Τότε ὁ Ἐλιφάς ὁ Θαιμανίτης ἀποκρίθηκε:

- Μη στενοχωριέσαι, κουμπάρε, εἴμαστε καμωμένοι ἀπ' τό ἴδιο

        ὑλικό πού χτίζονται τά ὄνειρα.

                                            II

-Τό μάτι πού βλέπω τό Θεό, εἶπε ὁ Ἄγγελος, εἶναι τό μάτι

                                                                              πού μέ βλέπει

Τήν πόλη τήν ξημερώνανε νευρωτικοί φιλόσοφοι

ἐξόρισαν τούς ταξιτζῆδες καί τούς γαλατάδες

ἔδιωξαν τά λεωφορεῖα καί σφράγισαν τά ραδιόφωνα

στό βάθος ἦταν ὅλα σύμβολα ἑνός συμβόλου

Στά παιδιά δέν ἄφησαν τίποτα

ποῦ νά περιμένουνε τώρα τήν ἄνοιξη μέσα σέ τόσο χιόνι.

                                        III

Γιά ποιό λόγο δόθηκε αὐτό τό φῶς στούς δυστυχεῖς

κι ὁ μικροπωλητής πού διαλαλοῦσε στόν ὕπνο μας γρηγορεῖτε

ὅσο κι ἄν ψάξαμε τά σαββατόβραδα μᾶς βρῆκε ξεμέθυστους

                                                                     τό πρωί τῆς Κυριακῆς

γι' αὐτό λέω νά πάψουμε νά σκάβουμε

ὄχι γιά νά πεθάνουμε, μά γιά νά ζήσουμε.

- Ὅταν ὁ δρόμος εἶναι σκοτεινός

δέν τό περίμενα νά  'χει ἡ ζωή τόσους πολλούς θερίσει

Τότε ὁ Ἀλιφᾶς ὁ Θαιμανίτης ἀποκρίθηκε:

- Τό ξέρουμε δά πώς ἀνήκουμε ὅλοι στό φθινόπωρο

μά ἐσύ πιά τί τοῦ ζήλεψες αὐτοῦ τοῦ κάτω κόσμου.