των θρασέων κυμάτων τόπι που σχίζει τα νερά
που από βράχο σε βράχο και αφρό και άμμο τρέχει...
Andreas Gryphius (1616-1664)
Επιγραφή στον ναό της θνητότητας
Πλανάσθε καθώς ζείτε / ο ολότελα στραβός δρόμος
Δεν αφήνει κανέναν να βαδίσει ίσια. Αυτό / που ζητάτε να βρείτε
Είναι πλάνη: πλάνη είναι / ό,τι μπορεί να σας δέσει τον νου.
Ο,τι φλογίζει την καρδιά σας / δεν είναι παρά φάσμα απατηλό.
Κοιτάξτε, φτωχοί / τι αποζητάτε. Προς τι μοχθείτε τόσο;
Γι' αυτό / που σάρκα και ιδρώτα και αίμα / και βιός / και αμαρτίες /
και πτώση / και καημό δεν συγκρατεί πόσο άξαφνα πρέπει να χαθεί
Αυτό που καθίζει / όποιον το κατέχει / στου θανάτου τη βάρκα.
Πλανάσθε καθώς κοιμόσαστε / Πλανάσθε καθώς αγρυπνάτε
Πλανάσθε καθώς πενθείτε / Πλανάσθε καθώς γελάτε /
Καθώς περιγελάτε το ένα / και το άλλο τιμάτε.
Καθώς τον φίλο περνάτε για εχθρό / και τους εχθρούς για φίλους /
Καθώς περιφρονείτε την ηδονή / και προκρίνετε την οδύνη απ' την λαγνεία /
Ώσπου ο θάνατος που θα βρείτε / να σας λυτρώσει από την πλάνη.
Εις κόσμον
Το καράβι μου συχνά πολιορκημένο, των άγριων ανέμων παιχνίδι
των θρασέων κυμάτων τόπι που σχίζει τα νερά
που από βράχο σε βράχο και αφρό και άμμο τρέχει.
Φθάνει πριν από την ώρα στο λιμάνι που ποθεί η ψυχή μου.
Συχνά σαν μας πρόφταινε μαύρη νύχτα το καταμεσήμερο
ο γρήγορος κεραυνός σχεδόν έκαιγε τα πανιά μας!
Πόσο συχνά δεν παραγνώρισα τον άνεμο τον βορρά και τον νότο!
Πόσο ταλαιπωρημένα είναι τ' άρμπουρα το κατάρτι το τιμόνι
το κουπί, η καρίνα και η πλώρη.
Αποβιβάσου κουρασμένο πνεύμα, αποβιβάσου! πιάσαμε στεριά!
Τι φοβάσαι το λιμάνι, τώρα θα γλιτώσεις απ' όλα τα δεσμά
και τον φόβο, τ' άγριο βάσανο και τους μεγάλους πόνους.
Έχε γεια καταραμένε κόσμε: πέλαγος εσύ, γεμάτο άγριες θύελλες!
Χαίρε πατρίδα μου που με τυλίγεις στη μόνιμη γαλήνη
και την ασφάλεια και την ειρήνη, αιώνια φωτεινό παλάτι εσύ!
(Μετ. Αλεξάνδρα Ρασιδάκη)
"Περί μελαγχολίας", Αλεξάνδρα Ρασιδάκη, εκδόσεις Κίχλη, 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου