Επιστρέφει εκείνη η σκιά όπου ο Απόλλων κοιμάται...
Γιάννης Σταύρου, Στο φως της σελήνης, λάδι σε καμβά
(από τη σειρά: Θεσσαλονίκη των χρωμάτων)
Τζουζέπε Ουγκαρέτι (1888-1970)
Σύμπαν
Από τη θάλασσα
έφτιαξα για μένα
φέρετρο
δροσιάς
Νύχτα Μάρτη
Ακόλαστη σελήνη, στο αιφνίδιο φως σου
Επιστρέφει εκείνη η σκιά όπου ο Απόλλων κοιμάται,
Σε ακαθόριστες διαφάνειες.
Το όνειρο ανοίγει και πάλι τα μαγικά του μάτια,
Φεγγοβολεί σ' ένα ψηλό παράθυρο.
Του ρίχνεις μιάν επιθυμία,
Όταν θ' αγγίξει το χώμα,
Ο πόνος θα ενσαρκωθεί.
Γαλήνιο
Μετά απο τόση ομίχλη
ένα ένα
σηκώνονται
τ' άστρα.
Αναπνέω
την φρεσκαδούρα
που μ' αφήνει
το χρώμα τ' ουρανού.
Ευγνωμονώ
μια περαστική
ανάμνηση.
Πιασμένη σ' ένα κύκλο
αθάνατο.
Περιπλανώμενος
Σε κανένα
μέρος
της γης
δεν μπορώ
να βρω στέκι
Σε κάθε
καινούργιο
κλίμα
που ανταμώνω
νιώθω
μαραμένος
σαν
κάποτε
να τό'χα συνηθίσει
κι αυτό
Και δεν κουράζομαι πάντοτε
ξένος
Απ' όταν γεννήθηκα
έχω γυρίσει λες από χρόνια
που έχω ζήσει
Για να χαρώ μια
στιγμή πρωταρχικής
ζωής
Ψάχνω να βρω μια χώρα
αθώα
H όμορφη νύχτα
Τι τραγούδι κι ετούτο απόψε που ανεβαίνει
κι υφαίνει
με ηχώ από κρύσταλλο καρδιάς
τ' αστέρια.
Τι γιορτή πηγής
καρδιάς γαμήλιας.
Δεν υπήρξα παρά
μια λακκούβα σκοτεινιάς
Τώρα δαγκώνω
Διάστημα
καθώς βρέφος τη ρώγα του βυζιού
Τώρα γίνομαι στουπί
στο μεθύσι από Σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου