Δίχως ούτε ένα παράπονο που
Μετουσιωμένο
Ίσως, αιφνίδια θα νικούσε τις ημέρες...
Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (1901-1968)
Ελεγεία
Μαντατοφόρα παγερή της νύχτας,
Ήρθες, απ’ το παράθυρο μου να φωτίσεις
Των ρημαγμένων σπιτιών τους ανέκφραστους τάφους.
Της καπνοβόλας γης κάθε συντρίμμι.
Εδώ ξαπόστασε το όνειρο μας,
Και ‘συ, μοναχική,
Στρέφεσαι στο βορά, οπού
Δίχως φως,
Όλα στον θάνατο τρέχουν.
Και υπομένεις.
Θ’ αρκούσε μια ημέρα
Ο θάνατος, το όνειρο, η νοημοσύνη
Αρνούνται την ελπίδα.
Αυτή τη νύχτα στη Βαρσοβία
Καταμεσής σε δέντρα που δεν μου ανήκουν
Ψάχνω στα χρόνια
Κάποια γυναίκα του έρωτα? ή της αγάπης
Η άψα, τσακίζει
Τα φύλλα από τις λεύκες και εγώ
Με λέξεις που μου είναι άγνωστες
Ομολογώ:
Τινάζοντας τα χώματα της μνήμης.
Κάποιο κομμάτι τζαζ σκοτεινό
Διαβαίνει από τα χρώματα της ίριδας.
Η φωνή σου
Χάνεται μες στου ήχους των σιντριβανιών :
“Θ’ αρκούσε μια ημέρα
Για να σταθεί και πάλι ο κόσμος.
Ήδη η βροχή μαζί μας
Ήδη η βροχή μαζί μας?
Ταράζει τον άλαλο αέρα.
Τα χελιδόνια, μαδούν τα σβησμένα νερά
Των λιμνών της Λομβαρδίας, άλλοι γλάροι
Σε άλλους βυθούς και η οσμή του σανού
Φτάνει απ’ τ’ αλώνια, για να μας συντρέξει.
Ακόμη ένας χρόνος.
Δίχως ούτε ένα παράπονο που
Μετουσιωμένο
Ίσως, αιφνίδια θα νικούσε τις ημέρες.
μτφ Χρίστος Κρεμνιώτης
Επιστολή
Τούτη η σιωπή σταματημένη στους δρόμους
τούτος ο νωχελής άνεμος που τώρα γλιστρά
χαμηλός ανάμεσα στα μαραμένα φύλλα ή ψηλώνει
πάλι προς τα χρώματα απ' τις ξένες σημαίες...
ίσως η λαχτάρα να σου πω μια λέξη
πριν ακόμα ξανακλείσει ο ουρανός
πάνω σε μιαν άλλη μέρα, ίσως η αδράνεια,
το πιο ποταπό κακό μας... Η ζωή
δεν είναι μέσα σ' αυτό το φοβερό, σκοτεινό χτυποκάρδι,
δεν είναι ευσπλαχνία, δεν είναι πια
παρά ένα παιχνίδι του αιμάτου όπου ο θάνατος
είναι ένα λουλούδι. Ω γλυκιά μου δορκάδα,
σου θυμίζω το αναμμένο εκείνο γεράνι
πάνω σ' ένα τοίχο διάτρητο από πολυβολισμούς.
Ω, ούτε ο θάνατος παρηγορεί τώρα πια
τους ζωντανούς, ο θάνατος από αγάπη;
μτφ: Ζωή Καρέλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου