Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, λάδι σε καμβά
Σε ιδιαίτερα ζοφερό κλίμα κυλούν οι μέρες μας...
Η ούτως ή άλλως αφόρητη νεοελληνική πραγματικότητα μετεξελίχθηκε σε ταινία τρόμου με άγνωστη συνέχεια και κατάληξη - αν υπάρχει...
Το σίγουρο είναι ότι από αύριο τίποτα δεν θα είναι όμοιο πια με το παρόν και το παρελθόν. Και το κατρακύλισμα στην άβυσσο δεν θάχει τέλος...
Οι πολλοί μιλάνε για οικονομία ενώ η ουσία είναι καίρια κοινωνική, πολιτιστική, παρακμιακή. Ο εφιάλτης δεν θα προέλθει από την επικείμενη φτώχεια μας αλλά από την βαρβαρότητα και την ασχήμια μας που χρόνια τώρα χτίζουμε μεθοδικά και ανενδίαστα. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο βαρβαρισμός και η παντελής έλλειψη κοινωνικού ιστού θα μετατρέψουν την καθημερινότητα μας σε αβίωτη κόλαση με κυρίαρχη συμπεριφορά την εγκληματική ατομική επιβίωση και σύνθημα "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Κάνουν λάθος όσοι συγκρίνουν την εποχή με την γερμανική κατοχή - τότε υπήρχε κοινωνικός ιστός και όραμα για το αύριο...
Οι δυσοίωνες προβλέψεις δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα - προφανώς. Αφορούν το σύνολο του "παγκοσμιοποιημένου" πλάνητη, το σύνολο του ανθρώπινου είδους. Τελικά καταφέραμε να υπερβούμε τα πρωτεύοντα σε βαρβαρότητα, δολοφονικά ένστικτα και βούληση ισχύος - κι αυτή θα είναι η αυτοκαταστροφή μας...
Όσο για τους επιστήμονες, λέγεται ότι ανακάλυψαν κοινά συναισθηματικά στοιχεία στους ανθρώπους και τους χιμπατζήδες - τι ειρωνεία...
Ακολουθεί επιστημονικό άρθρο:
ΤΑ ΝΕΑ, 28-4-2010
Αντέδρασαν σαν άνθρωποι...
Στις τελευταίες της στιγµές, σχηµάτισαν γύρω της µια αγκαλιά, παρατηρώντας το πρόσωπό της και σκουντώντας την απαλά, σαν να προσπαθούσαν να την επαναφέρουν. Κι όταν πια οι άλλοι αποµακρύνθηκαν, ένας έµεινε πίσω να της κρατάει το χέρι.
Ηταν µια σκηνή θανάτου µε όλη τη συναισθηµατική ένταση την οποία οι άνθρωποι θεωρούν αποκλειστικό τους προνόµιο. Ωστόσο οι πρωταγωνιστές ήταν χιµπαντζήδες. Το βίντεο που έδωσε στη δηµοσιότητα µια οµάδα βρετανών επιστηµόνων µε επικεφαλής τον Τζιµ Αντερσον, ειδικό στην κοινωνική συµπεριφορά µη ανθρώπινων πρωτευόντων θηλαστικών στο Πανεπιστήµιο Στέρλινγκ της Σκωτίας, αποδεικνύει πως οι κοντινότεροι εξελικτικοί συγγενείς των ανθρώπων αντιδρούν στον θάνατο ενός δικού τους όπως ακριβώς και οι άνθρωποι.
Ο Αντερσον και η οµάδα του κινηµατογράφησαν στο πάρκο Σαφάρι Μπλερ Ντράµοντ της Σκωτίας τον θάνατο της Πάνσι, ενός χιµπαντζή 50 ετών. Οταν η Πάνσι αρρώστησε, στα τέλη του 2008, οι κτηνίατροι του πάρκου άρχισαν να την επισκέπτονται τακτικά: οι δικοί της _ η κόρη της, ένας αρσενικός και ένας άλλος θηλυκός χιµπαντζής _ παρακολουθούσαν πάντα από απόσταση. Τις τελευταίες της ηµέρες, όµως, όταν η Πάνσι ξάπλωσε στη φωλιά που ένας άλλος χιµπαντζής είχε φτιάξει, οι υπόλοιποι µαζεύτηκαν γύρω της και άρχισαν να τη χαϊδεύουν και να την περιποιούνται. Λίγο πριν πεθάνει τελικά από γεράµατα, κουλουριάστηκαν και οι τρεις και άρχισαν να παρατηρούν προσεχτικά το πρόσωπό της. Επειτα, άρχισαν να την κουνούν ελαφρά. «Δύσκολα αποφεύγει κανείς τη σκέψη πως ήλεγχαν για σηµάδια ζωής», σηµειώνει ο Αντερσον στην επιθεώρηση Current Βiology.
«Υστερα από λίγο, οι χιµπαντζήδες έδειξαν σαν να είχαν αποφασίσει συλλογικά πως είχε φύγει. Δύο αποµακρύνθηκαν αµέσως, αλλά η άλλη ενήλικη θηλυκιά έµεινε να της κρατάει το χέρι. Το ίδιο βράδυ, η κόρη της επέστρεψε και έµεινε µε τη µητέρα της όλη νύχτα. Προσπαθούσε να κοιµηθεί αλλά ήταν εµφανώς ταραγµένη. Και οι τρεις τους ήταν. Μετά τον θάνατο της Πάνσι έχασαν την όρεξή τους». Στην ίδια επιθεώρηση, µια άλλη ερευνήτρια, η Ντόρα Μπίρο από το Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης, καταθέτει τη δική της εµπειρία, µιλώντας για τους δύο θηλυκούς χιµπαντζήδες που παρακολούθησε στα δάση της Γουινέας να κρατούν στα χέρια τα νεκρά µωρά τους για εβδοµάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου