πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα...

.. Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει / και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα / πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη, / πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα...

Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Σονέτο XCVII 

 

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει

και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα˙

πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,

πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα.

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,

μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,

που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,

σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης

ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα˙

το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις

όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.

Κι αν κελαϊδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,

κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.

(μετ. Διονύση Καψάλη)

 

William Shakespeare

Sonnet XCVII

 

How like a winter hath my absence been

From thee, the pleasure of the fleeting year!

What freezings have I felt, what dark days seen!

What old December's bareness everywhere!

And yet this time removed was summer's time;

The teeming autumn, big with rich increase,

Bearing the wanton burden of the prime,

Like widow'd wombs after their lords' decease:

Yet this abundant issue seemed to me

But hope of orphans, and unfathered fruit;

For summer and his pleasures wait on thee,

And, thou away, the very birds are mute:

Or, if they sing, 'tis with so dull a cheer,

That leaves look pale, dreading the winter's near.