ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ".. την Άνοιξη να φέρνω ..."

Την άνοιξη θα δω, και καλοκαίρια αιώνια,
Χειμώνες που θα ’ρθούν με μονότονα χιόνια∙
Τότε πόρτες, παράθυρα καλά θα κλείσω,
Μες στις νυχτιές παλάτια μαγικά να χτίσω.
*
Je verrai les printemps, les étés, les automnes ;
Et quand viendra l'hiver aux neiges monotones,
Je fermerai partout portières et volets
Pour bâtir dans la nuit mes féeriques palais.

 

                    Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιά με φεγγάρι του Γενάρη                               
 

Σαρλ Μπωντλαίρ
Τοπίο / Τα άνθη του κακού

Στίχο αγνό για να ’χουν τα ειδύλλιά μου,
Σαν αστρολόγος, με τον ουρανό κοντά μου,
Θέλω να κοιμηθώ∙ και στις καμπάνες πλάι
Ύμνους λαμπρούς ν’ ακούω, που ο άνεμος φυσάει.
Απ’ τη σοφίτα, το πιγούνι μου κρατώντας,
Το εργαστήριο, που τραγουδά φλυαρώντας,
Θα κοιτώ∙ καμπαναριά, φουγάρα σαν κατάρτια,
Την αιωνιότητα μες στ’ ουρανού τα πλάτια.

Είναι γλυκό πολύ ν’ ανάβουν στην ομίχλη
Τ’ αστέρια εκεί ψηλά, στα παραθύρια οι λύχνοι,
Ποτάμι από καπνούς στα ύψη να γλιστράει,
Και το φεγγάρι τη μαγεία του να σκορπάει.
Την άνοιξη θα δω, και καλοκαίρια αιώνια,
Χειμώνες που θα ’ρθούν με μονότονα χιόνια∙
Τότε πόρτες, παράθυρα καλά θα κλείσω,
Μες στις νυχτιές παλάτια μαγικά να χτίσω.
Και θα ονειρεύομαι ορίζοντες γαλάζιους,
Κήπους και πίδακες που κλαιν μες σε αλαβάστρους,
Φιλήματα, πουλιά, το βράδυ ή με τον ήλιο,
Κι ό,τι πιο παιδικό έχει εντός του ένα Ειδύλλιο.
Μάταια η Εξέγερση στο τζάμι θα ουρλιάζει,
Στιγμή απ’ τo γραφείο δε θα με αποσπάσει·

Και θα βυθίζομαι στη γνώριμη ηδονή μου,
Την Άνοιξη να φέρνω με τη θέλησή μου,
Απ’ την καρδιά μου μέσα έναν ήλιο να βγάζω,
Με σκέψεις φλογερές κόσμο ζεστό να πλάσω.

Charles Baudelaire
Paysage / Fleurs du mal

Je veux, pour composer chastement mes églogues,
Coucher auprès du ciel, comme les astrologues,
Et, voisin des clochers écouter en rêvant
Leurs hymnes solennels emportés par le vent.
Les deux mains au menton, du haut de ma mansarde,
Je verrai l'atelier qui chante et qui bavarde;
Les tuyaux, les clochers, ces mâts de la cité,
Et les grands ciels qui font rêver d'éternité.

II est doux, à travers les brumes, de voir naître
L'étoile dans l'azur, la lampe à la fenêtre
Les fleuves de charbon monter au firmament
Et la lune verser son pâle enchantement.
Je verrai les printemps, les étés, les automnes;
Et quand viendra l'hiver aux neiges monotones,
Je fermerai partout portières et volets
Pour bâtir dans la nuit mes féeriques palais.
Alors je rêverai des horizons bleuâtres,
Des jardins, des jets d'eau pleurant dans les albâtres,
Des baisers, des oiseaux chantant soir et matin,
Et tout ce que l'Idylle a de plus enfantin.
L'Emeute, tempêtant vainement à ma vitre,
Ne fera pas lever mon front de mon pupitre;
Car je serai plongé dans cette volupté
D'évoquer le Printemps avec ma volonté,
De tirer un soleil de mon coeur, et de faire
De mes pensers brûlants une tiède atmosphère.