"Είμαστε μοναχικά πλάσματα τελικά;
Το σκέφτομαι αυτό καμιά φορά όταν βλέπω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που φτάνει στα πέναλτι.Για δύο ώρες αγωνίζονται δυο ομάδες και μετά έρχεται η ώρα των πέναλτι και βλέπεις ξαφνικά έναν παίκτη μόνο του.Είναι αληθινά τρομοκρατημένος όσο ετοιμάζεται να εκτελέσει το πέναλτι,σκέφτεται ότι ίσως αστοχήσει,ότι θα αποτύχει να κάνει κάτι που ακόμα κι ένα παιδί ίσως κατάφερνε,εκατομμύρια άνθρωποι θα τον δουν να απογοητεύει την ομάδα του.Είναι εντελώς μόνος του.
Όπως κάποιος που είναι άρρωστος,όπως μια γυναίκα την στιγμή που γεννά,όπως κάποιος που παθαίνει ανακοπή καρδιάς,υπάρχουν πολλές στιγμές στην ζωή μας,μικρές ή μεγάλες,που μας θυμίζουν ότι μπορεί να ζούμε σε οικογένειες,σε κοινότητες,σε σύνολα,αλλά τελικά το κάνουμε για να μπορέσουμε να ξεχάσουμε ότι είμαστε μόνοι μας.Υπάρχει κάτι στην ιδιαίτερη φύση μας που μας καθιστά μόνους και πάντα θα υπάρχει ένα πέναλτι που θα πρέπει να εκτελέσουμε".
Καζούο Ισιγκούρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου