τα πράγματα από τα οποία εξαρτιόμαστε, εξαφανίζονται...

Πού θα βρει η ψυχή παρηγοριά λοιπόν;
Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως δεν θα χρειάζεται
τέτοιες πια ευχαριστήσεις·
ίσως το να μην είμαστε πια απλώς να αρκεί,
όσο δύσκολο κι αν είναι να το συλλάβεις...

Γιάννης Σταύρου, Υμηττός

Louise Glück

Οι νυχτερινές αποδημίες

Αυτή είναι η στιγμή που βλέπεις ξανά
τα κόκκινα μούρα στη στάχτη του βουνού
και στον σκοτεινό ουρανό
των πουλιών τις νυχτερινές αποδημίες.

Με θλίβει που σκέφτομαι
πως οι νεκροί δεν θα τα δουν αυτά –
τα πράγματα από τα οποία εξαρτιόμαστε,
εξαφανίζονται.

Πού θα βρει η ψυχή παρηγοριά λοιπόν;
Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως δεν θα χρειάζεται
τέτοιες πια ευχαριστήσεις·
ίσως το να μην είμαστε πια απλώς να αρκεί,
όσο δύσκολο κι αν είναι να το συλλάβεις.

(μετ. Χριστίνα Λιναρδάκη)

The Night Migrations

This is the moment when you see again
the red berries of the mountain ash
and in the dark sky
the birds' night migrations.

It grieves me to think
the dead won't see them—
these things we depend on,
they disappear.

What will the soul do for solace then?
I tell myself maybe it won't need
these pleasures anymore;
maybe just not being is simply enough,
hard as that is to imagine.