και πλανηθήκαμε στην τύχη...

τώρα, που τ' όνειρο για μας

τα φώτα σβήνει τα στερνά του...

 

Γιάννης Σταύρου, Δειλινό στο λιμάνι, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Προσμένω πάλι

Θυμᾶμαι, νύχτα ἦταν βαθειά,

μὰ ἡ μέρα κόντευε νὰ φτάσει,

καθὼς κινήσαμε μαζί,

γιὰ νὰ χαθοῦμε μὲς στὴν πλάση...

Και σ᾿ ὅσα πέσαμε κακά,

παγίδες, λάθη, πλάνες, πάθη,

κανένας μας δὲ μπορεῖ πιὰ

μήτε νὰ δεῖ μήτε νὰ μάθει...

Πόσο παλέψαμε κι οἱ δυὸ

καὶ κυλιστήκαμε στὸ χῶμα,

ζητώντας καὶ τὰ πιὸ μικρά,

-δὲ θὰ τὸ πεῖ κανένα στόμα...

Κι ἐπειδὴς εἴχαμε δεχτεῖ,

καθένας τὴ δική του μοῖρα,

πῆρες τὸν ἕνα δρόμο ἐσύ,

κι ἐγὼ τὸν ἄλλο δρόμο πῆρα.

Κι ἀφοῦ χαθήκαμε καιρὸ

καὶ πλανηθήκαμε στὴν τύχη,

(κι ὡς τώρα, μόνος μας δεσμὸς

δὲν ἦταν παρὰ κάποιοι στίχοι),

τώρα, ποὺ τ᾿ ὄνειρο γιὰ μᾶς

τὰ φῶτα σβήνει τὰ στερνά του,

-προσμένω, πάλι, νὰ σὲ βρῶ,

μὲς στὴ γαλήνη τοῦ θανάτου...