Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
*
Water, is taught by thirst.
Land—by the Oceans passed.
Transport—by throe—
Έμιλυ Ντίκινσον
Το μυστήριο του πόνου
Ο πόνος μοιάζει με άγραφο χαρτί.
Αδυνατεί να θυμηθεί
πότε άρχισε να υπάρχει, ή αν υπήρξε
μέρα που να μην υπήρχε.
Δεν έχει ορίζοντα άλλο απ’ τον εαυτό του.
Τα βασίλειά του τ’ απέραντα εσωκλείουν
το παρελθόν του, το φωτισμένο ν’ αντιλαμβάνεται
νέες περιόδους πόνου.
Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα
Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα.
Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό –
Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο –
Τα Πουλιά, απ’ το χιόνι.
Δεν πέρασα το Θάνατο
Δεν πέρασα το Θάνατο να πάρω,
και μού `κανε ο ίδιος την τιμή.
στην άμαξα καθίσαμε μονάχα
εμείς κι η μετά θάνατον ζωή.
Βραδύναμε, εκείνος δεν βιαζόταν,
κι εγώ από τα έργα και τους κόπους
κι απ` την ανάπαυλα μου είχα πλέον
παραιτηθεί, για τους καλούς του τρόπους.
Περάσαμε εκεί που τα παιδιά
στο διάλειμμα παλεύαν του σχολείου,
περάσαμε τα ατενή σπαρτά,
και πέρα από τη δύση του ηλίου-
κι ο ήλιος μας προσπέρασε. Κι η δρόσος
έφερνε παγωνιά κι ανατριχίλα-
αράχνης είχα φόρεμα, και τούλι
γύρω στους ώμους που έτρεμαν σαν φύλλα.
Σταθήκαμε μπροστά σε κάποιο σπίτι,
Που έμοιαζε μ` εξόγκωμα στη γη.
Μόλις που διακρινόταν η σκεπή του,
το γείσωμά του έμπαινε στη γη.
Πάει καιρός πολύς, μα εκείνη η μέρα
μοιάζει πολύ μακρύτερη για μένα,
που κοίταξα και είδα των αλόγων
στραμμένα τα κεφάλια στους αιώνες
(μετ. Σπύρος Δόικας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου