Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή...

Γιατί συχνά, όταν γέρνω στον σοφά μου
Με διάθεση άδεια ή στοχαστική,
Αυτοί σαν αστραπή φανερώνονται στο μέσα μάτι
Που ’ναι η υπέρτατη ευτυχία της μοναξιάς...
*
For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude...

Γιάννης Σταύρου, Κόκκινη ανταύγεια, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ 
Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου
Δεν είχα ανθρώπινους φόβους:
Φαινόνταν σαν ένα πράγμα που δεν μπορούσε να αισθανθεί
Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων.

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα, διόλου δύναμη
Ούτε ακούει μήτε βλέπει
Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή,
Με βράχους και πέτρες και δέντρα.

(μετ. Ηλίας Κεφάλας)

Περιπλανήθηκα μονάχος μου σαν σύννεφο

Περιπλανήθηκα μονάχος μου σαν σύννεφο
Που γλιστρά ψηλά πάνω από κοιλάδες και λόφους,
Όταν ξαφνικά εντελώς είδα ένα πλήθος,
Μια στρατιά, χρυσαφένιων ναρκίσσων,
Δίπλα στη λίμνη, κάτω απ’ τα δέντρα,
Να φτερουγίζουν και να χορεύουν στην αύρα.

Χωρίς κενά, όπως του γαλαξία τ’ αστέρια,
Που λάμπουν και σπιθοβολούν,
Απλώθηκαν σε μια σειρά χωρίς τέλος
Σ’ όλο το μήκος του όρμου:
Με μια μόνο ματιά δέκα χιλιάδες είδα
Να τινάζουν τα κεφάλια τους σε χορό ζωηρό.

Τα κύματα δίπλα τους χόρεψαν, αλλά εκείνοι
Σε αγαλλίαση πέρασαν τα σπιθοβόλα κύματα:
Ένας ποιητής μόνο χαρά θα μπορούσε να νιώσει
Μέσα σε τέτοια κεφάτη συντροφιά!
Ατένισα –κι ατένισα– μα λίγο σκέφτηκα
Τι πλούτο μου ’χε φέρει το θέαμα:

Γιατί συχνά, όταν γέρνω στον σοφά μου
Με διάθεση άδεια ή στοχαστική,
Αυτοί σαν αστραπή φανερώνονται στο μέσα μάτι
Που ’ναι η υπέρτατη ευτυχία της μοναξιάς·
Και τότε γεμίζει η καρδιά μου μ’ απόλαυση,
Και χορεύει μαζί με τους νάρκισσους.

(μετ. Βαγγέλης Αθανασόπουλος)

William Wordsworth
A Slumber Did My Spirit Seal

A slumber did my spirit seal;
I had no human fears:
She seemed a thing that could not feel
The touch of earthly years.

No motion has she now, no force;
She neither hears nor sees;
Rolled round in earth's diurnal course
With rocks, and stones, and trees.

I Wandered Lonely as a Cloud

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed—and gazed—but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.