Μετά από χρόνια εκατό, τον τόπο αυτό κανείς δεν ξέρει...

Μετά από χρόνια εκατό
Τον τόπο αυτό κανείς δεν ξέρει
Η Τραγωδία που παίχτηκε εκεί
Τώρα σιγή αχάραχτη...

Γιάννης Σταύρου, Δύση στην Ακρόπολη, λάδι σε καμβά


Εμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)

1149

Μετά από χρόνια εκατό
Τον τόπο αυτό κανείς δεν ξέρει
Η Τραγωδία που παίχτηκε εκεί
Τώρα σιγή αχάραχτη

Χορτάρια αγριέψανε τριγύρω
Ξένοι διαβήκανε περαστικοί
Την ερημη συλλάβισαν Ορθογραφία
Που κράταγαν οι Αλλοτινοί  Νεκροί

Το δρόμο τον αναθυμούνται
Άνεμοι σε Χωράφια Θερινά-
Το ένστικτο μαζεύει το Κλειδί
Που πέταξε η μνήμη μακριά-

After a hundred years

After a hundred years
Nobody knows the place,--
Agony, that enacted there,
Motionless as peace.

Weeds triumphant ranged,
Strangers strolled and spelled
At the lone orthography
Of the elder dead.

Winds of summer fields
Recollect the way,--
Instinct picking up the key
Dropped by memory. 

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα.
Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ' την οδύνη –
Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό –
Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο –
Τα Πουλιά, απ' το χιόνι.


1338

Κι όμως, ο Χρόνος συνεχίζεται-
Το λέω χαρούμενη σ' όσους πονάνε τώρα-
Θα ζήσουν-
Υπάρχει ήλιος-
Δεν το πιστεύουν τώρα-

(Μετ. Ερρίκος Σοφράς)

_____________________________________

288

Είμαι ο Κανένας! Εσύ είσαι ποιός;
Είσαι—κι εσύ—Κανένας;
Τότε μαζί ζευγάρι να κάνουμε!
Και μη μιλάς! μήπως μας εξορίσουν—ξέρεις!

Τί βαρετό—να ‘ σαι—ο Κάποιος!
Πόσο δημόσιο—ένα βατραχάκι ας πούμε κάπως—
Που τ’ όνομά του—έναν Ιούνη ατέλειωτο—κοάζει—
Σ’ έναν Λασπότοπο που το θαυμάζει!

352

Ίσως να ζήτησα τ’ απέραντα—
Από ουρανούς όχι πιο λίγα—παίρνω—
Γιατί, στην Πόλη που γεννήθηκα
Πυκνώνουνε σαν Μούρα, οι Γαίες—

Το Καλάθι μου έχει μέσα—μόνο—το Άπειρο—
Που ελεύθερα—στο μπράτσο μου—αιωρείται,
Αλλά μικρότερα δεμάτια—Συνωθούνται.

1246

Η Πεταλούδα σίγουρα
Σε Σκόνη τιμημένη θα ξαπλώσει
Αλλά κανείς να πειθαρχήσει τόσο δεν θ’ αναγκασθεί
Όσο η Μύγα όταν διαβεί την Κατακόμβη—

1050

Όπως βλέφαρο πρόθυμο σε κουρασμένο μάτι
Το Σούρουπο πάνω στη Μέρα γέρνει
Ώσπου απ’ ολόκληρο της φύσης μας το Σπίτι
Μόνο ο Εξώστης μένει

31

Καλοκαίρι για σένα, εγώ να είμαι
Όταν οι μέρες του Καλοκαιριού περάσουν!
Και μουσική σου ακόμα, όταν η Οριόλη
Και το  Νυχτοχελίδονο—σωπάσουν!

Για ν’ ανθοφορώ για σε, τον τάφο θα τον δρασκελίσω
Και τους ανθούς μου πάνω σου θε να σκορπίσω!
Παρακαλώ σε δρέψε με—
                           Ανεμώνη—
Λουλούδι σου—για πάντα κι  απ’ το πάντα πιο! 

(Μετ. Έλλη Συναδινού)