Πρέπει να νιώσουμε τα βάρη της ιστορίας, το άχθος του γίγνεσθαι και αυτή τη βαρυθυμία από την οποία υποφέρει η συνείδηση όταν ατενίζει το σύνολο και τη ματαιότητα του παρωχημένων ή πιθανών γεγονότων...
Μάταια η νοσταλγία επικαλείται μιαν ορμή που αγνοεί τα διδάγματα που συνάγονται από τα περασμένα· υπάρχει μια κόπωση για την οποία το ίδιο το μέλλον είναι ένα κοιμητήριο, ένα δυνητικό νεκροταφείο όπως όλα όσα πρόκειται να υπάρξουν. Οι αιώνες έχουν βαρυνθεί και βαραίνουν πάνω στη στιγμή.
Είμαστε πιο σάπιοι από κάθε άλλη εποχή πιο διαλυμένοι από όλες τις αυτοκρατορίες. Η εξάντληση μας ερμηνεύει την ιστορία, το λαχάνιασμά μας κάνει να ακούμε τα ψυχορραγήματα των εθνών.
Χλωρωτικοί ηθοποιοί, προετοιμαζόμαστε να παίξουμε συμπληρωματικούς ρόλους μέσα στον τετριμμένο χρόνο: η σκηνή του σύμπαντος είναι διάτρητη και μέσα από τις τρύπες της βλέπουμε πια μονάχα μάσκες και φαντάσματα...
Εμίλ Σιοράν
΄
Οψεις της Παρακμής, Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού, σελ. 235
Μετ. Κωστης Παπαγιώργης, Εκδ. Εξάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου