Ζούμε χωρίς άλλο την απόλυτη παρακμή, τον χυδαιότερο εκφυλισμό - τα λόγια δεν αρκούν...
Μόνο η ποίηση...
Κική Δημουλά, συνέχισε το ποίημα σου...
Κική Δημουλά
Οικοδόμημα
Πῶς πῆγε ἀλήθεια
η μεγάλη ἐκείνη ἐπιχείριση αἰσθήματος
ποὺ ἄνοιξες.
Μαθαίνω σὲ γονάτισε.
Τουλάχιστον ξεμπέρδεψες μὲ τὶς ὑποχρεώσεις;
Βοήθησες τὴ λήθη νὰ χτίσει;
Χρόνια ὀνειρευότανε
δική της οἰκογένεια
δικό της σπιτικὸ
μακριὰ
μακριὰ ἀπὸ τή μνήμη
ὅσων τὶς ἀγαπῆσαν καὶ τὶς δὑο.
Συγκοινωνούντα φαινόμενα
Ἐγὼ λουλούδια δὲν ἐκτρέφω στὸ μπαλκόνι μου.
Βάσκανος μίμηση ὁλόγυρα μὲ ξεραίνει.
Ἕναν κάπως εἴρωνα, νεαρὸ πανσὲ
μοῦ χάρισαν προχτὲς
καὶ σὲ ἀγάπη δεισιδαίμονα τὸν κρύβω.
Τὸ ἕνα μάτι του λιλὰ με γρίλιες κίτρινες
γιὰ νὰ μὴν μπαίνει ἀδιακρισία ἄπλετη
τὸ ἄλλο μπλὲ μὲ δέσιμο χρυσὸ ὁλόγυρα
- ματόχαντρο, φυλαχτὸ τῆς ἀνταπόκρισης.
Ἀλλήθωρη ἀνταπόκριση θὰ πεῖς.
Μὰ τί ἀπ᾿ ὅσα ἀγαπήσαμε μᾶς κοίταζε εὐθέως;
Μὲ προσοχὴ ποτίζω στάλα-στάλα γύρω-γύρω
μακριὰ ἀπὸ τὸ πὰνκ ἔφηβο βλέμμα
ἔχοντας σουρώσει τὶς κατεστημένες ρυτίδες
μὴν πέσει χρόνος τὸ νερό.
Βγαίνοντας κι ἀπόψε νὰ ρυθμίσω
τῆς ἀλληγορίας τὴ ροὴ συνέλαβα
τὸν ἀνθὸ σύντροφό μου δοσμένον
σὲ παρατεινόμενο ἀκούραστα φιλὶ
ὑπὸ νέας ὡραιοτάτης πανσελήνου.
Δι᾿ ἀπεσταλμένης ἀποστάσεως, θὰ πεῖς.
Μὰ ποιὸ ποὺ μᾶς συνέβη ἐγγύτατο φιλὶ
ἦταν αὐτοπροσώπως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου