άφησα το θέρος πάνω στην καμπή του
και θάλασσα κι έρημος είναι το αύριο
δίχως εποχές πια.
Ευρώπη, Ευρώπη που με κοιτάζεις
να κατεβαίνω σκεφτικός και άοπλος σε έναν
εύθραυστο μύθο μου με τις ορδές των βαρβάρων...
Βιτόριο Σερένι
Περιφέρεια 1940
Η νιότη ολάκερη μες στο φως
μιας πόλης σε δύση
όπου ο κάθε ήχος
λαβωμένος κι εξόριστος
ξεκόβει από τον ορυμαγδό.
Κι εσύ ζωή μου σώσου αν μπορείς
φυλάξου
για το μέλλον το διαβατικό
και για κείνους τους ίσκιους πάνω στις γέφυρες
στο αστραποβόλημα των φάρων.
Μια πόλη τη νύχτα
Ανήσυχος
στο μεταγωγικό
που σε αγγίζει στα όριά σου
προεκτείνομαι στα μακάβρια φώτα σου
στο στεναγμό των δέντρων.
Ενώ εσύ κοιμάσαι και ίσως
στα ψηλά δώματα
κάποιος πεθαίνει
κι εσύ αποστρέφεις μ’ ένα πρόσωπο
πίσω από κάθε παράθυρο - εσύ η ίδια
ένα πρόσωπο, ένα μόνο πρόσωπο
που κλείνεται για πάντα.
Ιταλός στην Ελλάδα
Πρώτο βράδυ στην Αθήνα, ατέλειωτος αποχαιρετισμός
των νηοπομπών που φεύγουν στις παρυφές σου
γεμάτες σπαραγμό στο διάχυτο ημίφως.
Σαν ξόδι
άφησα το θέρος πάνω στην καμπή του
και θάλασσα κι έρημος είναι το αύριο
δίχως εποχές πια.
Ευρώπη, Ευρώπη που με κοιτάζεις
να κατεβαίνω σκεφτικός και άοπλος σε έναν
εύθραυστο μύθο μου με τις ορδές των βαρβάρων,
είμαι ένα παιδί σου σε φυγή που δεν γνωρίζει
άλλον εχθρό από τη δική του θλίψη
ή κάποια αναστημένη τρυφερότητα
για λίμνες, για φυλλωσιές
πίσω από τα χαμένα βήματα,
είμαι ντυμένος με σκόνη και ήλιο,
τραβώ για την κόλαση,
να θαφτώ στην άμμο για χρόνια.
Πειραιάς, Αύγουστος 1942
Μετάφρασ: Ευαγγελία Πολύμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου