* Δεν ήταν απ’ τα παιδιά που μπορούν να προσαρμοστούν και να σηκώσουν το βάρος μιας σωστής καλής εκπαίδευσης. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ξέρεις. Έχουν την ευλογία του ταλέντου, αλλά δεν αντέχουν την προσπάθεια που χρειάζεται για να τι καλλιεργήσουν και καταλήγουν να το κάνουν κομμάτια, να το σκορπίσουν και να το σπαταλήσουν. Έχω δει τέτοιους ανθρώπους. Στην αρχή σε γοητεύουν. Διαβάζουν με την πρώτη ένα τρομερά δύσκολο κομμάτι και το παίζουν πρίμα βίστα, χωρίς προβλήματα. Τους κοιτάζεις και μένεις με το στόμα ανοιχτό. “Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό ούτε σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια!” λες από μέσα σου.
* Όμως έως εκεί φτάνουν. Δεν προχωρούν ούτε πόντο παραπέρα και γιατί; Γιατί βαριούνται την προσπάθεια. Δεν έχουν τη δύναμη να πειθαρχήσουν. Είναι κακομαθημένοι. Έχουν τόσο ταλέντο που θα μπορούσαν εξαρχής να παίζουν καλά οτιδήποτε, χωρίς προσπάθεια, κι όλοι από τα μικρά τους χρόνια πόσο σπουδαίοι ήταν και πόσο ωραία τα κατάφερναν. Την προσπάθεια, τη σκληρή δουλειά, τη μελέτη, οι άνθρωποι αυτοί τη θεωρούν χαζομάρα. Παίρνουν ένα κομμάτι, που για τ’ άλλα παιδιά σημαίνει τρεις βδομάδες σκληρή άσκηση κι επιμονή, και το ξετινάζουν στο μισό χρόνο. Ο δάσκαλος πιστεύει ότι το δούλεψαν όσο έπρεπε και προχωράει στο επόμενο. Το τελειώνουν κι αυτό στον μισό χρόνο και προχωρούν ξανά στο επόμενο. Δεν ξέρουν τι θα πει να σε μαλώνει ο δάσκαλος. Έτσι δεν αποκτούν ποτέ αυτή την εμπειρία, κάτι τρομερά σημαντικό για τη διάπλαση του χαρακτήρα. Είναι τραγικό.
Diego Velázquez (1599-1660)
Σε μια άνυδρη εποχή σαν τη δική μας, όπου κανόνας είναι η θλιβερή ομοιομορφία της συμπεριφοράς του ορνιθοτροφείου, εμείς θα πούμε ναι ακόμα και στα "κακομαθημένα" ταλέντα. Καλομαθημένα - κακομαθημένα, τα ψάχνουμε απελπισμένα...
Μάταια αναζητούμε τον νέο Μπαχ, τον νέο Βελάσκουεθ, τον νέο Σοπενάουερ. Θα μου πείτε ότι ακόμα και στην άθλια χώρα μας γεννήθηκε ένας Κονδύλης - όμως είδαμε πως τον αντιμετωπίσανε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου