…ένα καράβι Καίσαρ να μας πάρει…(Ν. Καββαδίας)
Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινό, λάδι σε καμβά
Υπήρχαν άραγε ποτέ Έλληνες που γνώριζαν τη διαδικασία της σκέψης; Ίσως πριν από χιλιάδες ή εκατοντάδες χρόνια. Ίσως και πριν από μερικές δεκαετίες…Τώρα πάντως το ελληνικό είδος, μπορεί και το ανθρώπινο γενικότερα, δεν εμπίπτει στην κατηγορία “σκέπτομαι άρα υπάρχω”. Κάποια συνταρακτική μετάλλαξη συνετελέσθη στο μεταξύ που εκδηλώνεται με διαδίκασίες βίαιης εγκεφαλικής ερήμωσης και παράλληλη επαναφορά της τετράποδης κίνησης. Βέβαια ο κίνδυνος πάντα υπήρχε – ο Montaigne μάλιστα το τόνιζε “…εξακολουθούμε να καθόμαστε στις ουρές μας”, δοθείσης ευκαιρίας…
Έτσι η παρακάτω ρήση του Αντισθένη επίκαιρη αλλά κι ανέφικτη. Καθώς δεν τίθεται ζήτημα να ξεχωρίσεις τους φαύλους από τους σπουδαίους αλλά κυρίως τίθεται το ερώτημα: υπάρχουν πια σπουδαίοι εν ζωή;
Παναγιώτη Κονδύλη γιατί μας άφησες τόσο νωρίς; Περισσότερο παρά ποτέ επιθυμούσαμε τη ζωντανή παρουσία σου. Εγωϊστικό – ίσως για σένα να είναι καλύτερα.
Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν. (Αντισθένης)
Xάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους σπουδαίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου