εισβολές...

 «Ζούμε στην εποχή των βαρβαρικών εισβολών... Οι βάρβαροι αυτή τη φορά δεν είναι άνθρωποι, είναι πράγματα. 

Είναι τα αντικείμενα που νομίζαμε ότι κατείχαμε και που μας κατέχουν. Είναι η παραγωγική ανάπτυξη που υποτίθεται ότι ήταν στην υπηρεσία μας και της οποίας γινόμαστε σκλάβοι. Είναι τα μέσα διάχυσης της σκέψης μας που προσπαθούν να μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε. Είναι η αφθονία των αγαθών που δεν μας δίνει την άνεση της ευημερίας αλλά το άγχος της αναγκαστικής κατανάλωσης. Είναι ο κατασκευαστικός πυρετός που επιβάλλει ένα τερατώδες πρόσωπο σε όλους τους τόπους που μας ήταν αγαπητοί. Είναι η ψεύτικη πληρότητα των ημερών μας, στις οποίες οι φιλίες, οι αγάπες, οι έρωτες μαραίνονται σαν φυτά χωρίς αέρα και στις οποίες κάθε συζήτηση, με τους άλλους και με τον εαυτό μας, πεθαίνει στη γέννησή της.» Italo Calvino

Γιάννης Σταύρου,  Νυχτερινό στο λιμάνι 

Οι άχρηστοι ζουν και απολαμβάνουν τη δόξα των άλλων…

Ο Πούτιν γιορτάζει κάτι που δεν πέτυχε η Ρωσία, πόσο μάλλον η Σοβιετία της τότε εποχής.
Εάν, εάν λέγω, δεν έμπαινε στον πόλεμο η Αμερική, ειδικά η Ρωσία θα μίλαγε Γερμανικά μέχρι την Καμτσάτκα (και θα γλυτώναμε από τα βάρβαρα Ρώσικα). Σφετερισμός και όχι απλός σφετερισμός, νοσφισμός και βάλε.

Και άντε μπήκαν (με αγώνα δρόμου – με μάχες που άλλοι κέρδισαν) στο Βερολίνο, όπου έκαψαν, γκρέμισαν, βίασαν, σκότωσαν, έκλεψαν. Και πήραν για όλα αυτά βραβείο (κάτι που ευθύνεται ο δυτικός κόσμος) την μισή Ευρώπη, την οποία βύθισαν στην ανέχεια, στον φόβο, στον τρόμο των γκουλάγκ. Αυτή ήταν η νίκη τους.
H ηττημένη Γερμανία, σε δέκα χρόνια, πέρασε στις πρώτες θέσεις των αναπτυγμένων χωρών. Ο δυτικός κόσμος, από την άλλη, νίκησε ένα ήδη πτώμα που πολέμησε μέχρις εσχάτων, αφού τα έβαλε με όλον τον πλανήτη.
Εάν μπορεί κανείς να χαίρεται για τέτοια νίκη είναι κατάπτυστος!

Οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί,  οι Νεοζηλανδοί... έχουν δικαίωμα να γιορτάζουν τη νίκη, ο Πούτιν όχι!

Η Ιστορία...

« H Iστορία, για να ακριβολογούμε, δεν επαναλαμβάνεται· όμως, καθώς το πλήθος των ψευδαισθήσεων, για τις οποίες είναι ικανός ο άνθρωπος, είναι περιορισμένο, αυτές επανέρχονται διαρκώς με άλλη αμφίεση, δίνοντας έτσι, σε μιαν υπέργηρη βρωμούσα, αέρα νεωτερικότητας κι επιχρίσμα τραγωδίας.»
Εμίλ Σιοράν
*
«L'histoire, à proprement parler, ne se répète pas, mais, comme les illusions dont l'homme est capable sont limitées en nombre, elles reviennent toujours sous un autre déguisement, donnant ainsi à une saloperie archidécrépite un air de nouveauté et un vernis tragique.
Emil Cioran»

                                        Γιάννης Σταύρου, Καφές & βιβλία