Σ’ ονειρική, παραμυθένια τρυφεράδα
Το Καλοκαίρι με αναμνήσεις μας φορτώνει
Και φεύγει Θείο, στην στερνή του Ομορφιά.
Έμιλυ Ντίκινσον
Τόσο ανεπαίσθητα
Τόσο ανεπαίσθητα σαν μια μικρούλα λύπη
Το Καλοκαίρι έσβησε ως παρουσία
Τόσο ανεπαίσθητα που από κοντά μας λείπει,
Χωρίς να φαίνεται πως έχει κάνει προδοσία.
Παντού σκορπίστηκε σιωπή, παντού γαλήνη,
Σαν ξαφνικά το σούρουπο μεγάλο να’ χει αρχίσει
Σαν να θέλει ασυντρόφευτη να μείνει
Σε δείλι απόμακρο, μονάχη της η φύση.
Νωρίς το σύθαμπο την θέση του έχει πάρει
Το πρωινό θολές ανταύγειες ξετυλίγει
Με ευγενική και όλο μελαγχολία χάρη,
Σαν επισκέπτης που ετοιμάζεται να φύγει.
Κι έτσι χωρίς φτερά, κουπιά, χωρίς τιμόνι
Σ’ ονειρική, παραμυθένια τρυφεράδα
Το Καλοκαίρι με αναμνήσεις μας φορτώνει
Και φεύγει Θείο, στην στερνή του Ομορφιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου