κολακεύοντας το λαό...

.. Αφιέρωσα τα νειάτα μου [..] για να ομορφύνω το ναό του Κυρίου, που τον ντροπιάζουν η αμάθεια και η βαρβαρότητα.. [..] Μα υπάρχει πιο παράλογο απ’ το να παρακαλάς για μια θέση κολακεύοντας το λαό, ν’ αγοράζεις τις ψήφους με κεράσματα, να κυνηγάς τα χειροκροτήματα που σκορπούν τόσοι τρελοί, να χαίρεσαι όταν σε ζητωκραυγάζουν...

Φρανσίσκο Γκόγια, Ο μεγάλος τράγος

Έρασμος 

Μωρίας Εγκώμιον

απόσπασμα

".. Μα υπάρχει πιο παράλογο απ’ το να παρακαλάς για μια θέση κολακεύοντας το λαό, ν’ αγοράζεις τις ψήφους με κεράσματα, να κυνηγάς τα χειροκροτήματα που σκορπούν τόσοι τρελοί, να χαίρεσαι όταν σε ζητωκραυγάζουν, να σε σηκώνουν θριαμβευτικά στα χέρια σαν είδωλο ή να κοιτάζεσαι φτιαγμένος μπρούτζινο άγαλμα στην Αγορά; 

Βάλε τώρα και τα δανεισμένα επίθετα, τις θεϊκές τιμές σ’ αυτό το ανθρωπάκι, και τις δημόσιες τελετές στις οποίες οι πιο εγκληματικοί τύραννοι αποθεώνονται. [..] 

Οι πιο μεγάλοι βασιλιάδες προτιμάνε τους τρελούς από τους αγέλαστους σοφούς, που τους συντηρούν, ωστόσο, από συνήθεια, για το γόητρο. Οι σοφοί δεν κομπιάζουν να πούνε τσουχτερές αλήθειες που συχνά πληγώνουν τα ντελικάτα αυτιά των βασιλιάδων, ενώ οι τζουτζέδες τούς δίνουν με απλοχεριά το μόνο που γυρεύουνε: διασκέδαση, χαμόγελα, χάχανα και χαρές. […] 

Τα αυτιά του ηγεμόνα την αλήθεια την σιχαίνονται· αν αποφεύγουν τους γνωστικούς, είναι γιατί φοβούνται μη λάχει κανένας πιο ντόμπρος και τολμήσει να τους πει αλήθειες κι όχι κολακείες..."

μετ. Στρατής Τσίρκας

Αντίο Λάουντα...

Ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής της F1 έκανε διακοπές στην Ίμπιθα όταν μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο στην Αυστρί.

Ένας θρύλος της αυτοκίνησης, ένας πιλότος που έγραψε ιστορία και που πλήρωσε τόσο ακριβά την αγάπη του για το αυτοκίνητο, με ένα σοβαρότατο ατύχημα, «έφυγε» σε ηλικία 70 ετών. Ο Νίκο Λάουντα άφησε την τελευταία του πνοή, πέντε μήνες μετά τη μεταφορά του σε νοσοκομείο, με βαριάς μορφής γρίπης.

Η είδηση της απώλειας του θρύλου της Formula 1 μεταδόθηκε επίβεβαιωμένη από το Αυστριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ο Νίκι Λάουντα κατέκτησε τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, δύο με τη Ferrari, το 1975 και το 1977 και μία με τη McLaren, το 1984.

Το 1976, ο θρυλικός πιλότος της F1 πρωταγωνίστησε ένα τραγικό ατύχημα, με συνέπεια να υποστεί μεγάλη παραμόρφωση στο πρόσωπό του και να επιβαρυνθεί η υγεία του. Δείτε το βίντεο από την τραγική εκείνη στιγμή:

Στις αρχές του 2019, ο Νίκι Λάουντα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με γρίπη, μόλις λίγους μήνες μετά την εγχείρηση που είχε υποβληθεί στους πνεύμονες. Ο θρυλικός πιλότος βρισκόταν διακοπές στην ισπάνική Ίμπιθα και από εκεί μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο στην Αυστρία. Λίγες ώρες πριν γίνει γνωστός ο θάνατός του, φέρεται να είχε μεταφερθεί σε ειδική κλινική στην Ελβετία, για αιμοκάθαρση. Ο Νίκι Λάουντα είχε υποβληθεί δύο φορές σε μεταμόσχευση νεφρού, το 1997 και το 2005.

«Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε ότι ο αγαπημένος μας Νίκι πέθανε ήσυχα, τη Δευτέρα 20ή Μαΐου 2019, με την οικογένειά του πλάι του», ανέφεραν οι οικείοι του θρυλικού πιλότου της F1 και αργότερα πολυσχιδούς επιχειρηματία σε ηλεκτρονικό μήνυμά τους που μεταδόθηκε από αυστριακά ΜΜΕ.

 

Πηγή:  ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Πριν απ’ την γέννηση του κόσμου...

Απ’ τους χείμαρρους του βουνού
Ανεβαίνει πλέον μόνο
Η ανοιξιάτικη ομίχλη
Απ’ τις σταλαγματιές στις ρωγμές των βράχων
Ήχοι ακούγονται...

 

Γιάννης Σταύρου, Υμηττός

Izumi Shikibu
(Ιαπωνία, 10ος αι.)
Ποιήματα

"Τώρα ζούμε αληθινά" είπες, όμως
Πώς μπορώ νάμαι σίγουρη;
Αυτόν τον φευγαλέο κόσμο
Τον ξέρουν καλά
Τα λουλούδια με τις καμπανούλες.
*
Απ’ τους χείμαρρους του βουνού
Ανεβαίνει πλέον μόνο
Η ανοιξιάτικη ομίχλη
Απ’ τις σταλαγματιές στις ρωγμές των βράχων
Ήχοι ακούγονται.
*
Η οσμή των λουλουδιών της πορτοκαλιάς τον Μάιο
Θυμίζει τα αρωματισμένα μανίκια αυτού που δεν είναι πια εδώ.
*
Είμαι μια στάλα δροσιάς
Κρεμασμένη απ’ το φύλλο ενός δένδρου
Όμως αυτό δεν μ’ αναστατώνει
Γιατί σε τούτο το κλαδί φαίνεται ότι υπήρχα
Πριν απ’ την γέννηση του κόσμου.

(από παρουσίαση του Απόστολου Σπυράκη)
Πηγή: ΣΤΙΓΜΑ ΛΟΓΟΥ

ασημένια κέρματα οι ώρες...

Σαν μια ανάμνηση
απολίθωμα στιγμής
Σαν μια αγάπη
ένοικο σιωπής
Σαν ένας πόνος
καράβι αγκυροβολημένο
Σαν όνειρο ξεθωριασμένο
στο έλεος των κυμάτων...

 

Γιάννης Σταύρου, Αγκυροβολημένο, λάδι σε καμβά

Χρυσαυγή Τούμπα
Ασημένια κέρματα

Στου ονείρου τη γιορτή
σαν προβολείς ομίχλης
οι φανοστάτες
όνειρα μοναχικά φωτίζουν
εικόνες φαγωμένες ζωντανεύουν
στη βαθιά σιγή

πλήθος τα λάθη
πλήθος τα κρίματα

κι ανοίγουν οι τσέπες του χρόνου
ασημένια κέρματα οι ώρες
σταλάζουν στο ρυθμό του εκκρεμούς.

Σαν μια ανάμνηση
απολίθωμα στιγμής
Σαν μια αγάπη
ένοικο σιωπής
Σαν ένας πόνος
καράβι αγκυροβολημένο
Σαν όνειρο ξεθωριασμένο
στο έλεος των κυμάτων.

τόσο μακριά, τόσο μακριά...

Δεν θα είμαι πια για σένα παρά μόνο ανάμνηση,
Χαμένη μέσα στην γαλανομάτα μνήμη σου...

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας (λεπτομέρεια)

Μαρίνα Ιβάνοβνα Τσβετάγεβα
Κάποια μέρα

Κάποια μέρα, αξιολάτρευτο πλάσμα,
Δεν θα είμαι πια για σένα παρά μόνο ανάμνηση,
Χαμένη μέσα στην γαλανομάτα μνήμη σου,
Χαμένη, θαμμένη, τόσο μακριά, τόσο μακριά!
Θα ξεχάσεις το προφίλ μου με τη γαμψή μύτη,
Το στεφανωμένο από τον καπνό των τσιγάρων μετωπό μου,
Το συνεχές γέλιο μου που εκνευρίζει τους ανθρώπους,
Και τα άπειρα ασημένια δαχτυλίδια πάνω στο φιλόπονο χέρι μου,
Και τη σοφίτα μας, που μοιάζει με καμπίνα πλοίου,
Και την ακαταστασία των χαρτιών μου.
Θα ξεχάσεις την τρομερή χρονιά, που την εξαΰλωσε η Δυστυχία.
Ήσουν τόσο μικρή κι εγώ τόσο νέα ακόμα!

(μετ. Μαριλένα Καρρά)

Πέταξε μακριά απ’ τα θανατερά μιάσματα...

Πλανιέται πάνω απ’ τη ζωή και χωρίς προσπάθεια κατανοεί 

Τη γλώσσα των λουλουδιών και των βουβών πραγμάτων!

*

Qui plane sur la vie, et comprend sans effort 

Le langage des fleurs et des choses muettes! 

 

Γιάννης Σταύρου, Πλαγιά στον Υμηττό

Σαρλ Μπωντλαίρ

Ανάταση

Πάνω από λίμνες, πάνω από κοιλάδες,

Από βουνά, από δάση, από νέφη, από θάλασσες,

Πέρα απ’ τον ήλιο, πέρα απ’ τους αιθέρες,

Πέρα απ’ τα σύνορα του έναστρου θόλου,

Πνεύμα μου κινείσαι μ’ ευστροφία,

Και, σαν καλός κολυμβητής που σβήνει μες στο κύμα,

Χαρούμενα οργώνεις τη βαθιά απεραντοσύνη

Μ’ άφατη και αρρενωπή ηδονή.

Πέταξε μακριά απ’ τα θανατερά μιάσματα˙

Να εξαγνιστείς πήγαινε στον πιο ψηλόν αιθέρα,

Και πιες, σαν το αγνό και θείο πιοτό,

Τη λαμπρή φλόγα που πληροί τις διάφανες εκτάσεις.

Πίσω απ’ τις έγνοιες και τις απέραντες θλίψεις

Που το βάρος τους φορτώνουν στη θαμπή ύπαρξη,

Ευτυχής αυτός που μ’ ένα δυνατό φτερούγισμα μπορεί,

Να ορμήσει προς τα γαλήνια και φωτεινά πεδία˙

Αυτός που οι σκέψεις του σαν κορυδαλλοί,

Προς τα ουράνια παίρνουν μιαν ελεύθερη ώθηση το πρωί,

-Πλανιέται πάνω απ’ τη ζωή και χωρίς προσπάθεια κατανοεί

Τη γλώσσα των λουλουδιών και των βουβών πραγμάτων!

(Άνθη του Κακού, μετ. Δέσπω Καρούσου)

Charles Baudelaire

Elevation

Au-dessus des etangs, au-dessus des vallees,

Des montagnes, des bois, des nuages, des mers,

Par dela le soleil, par dela les ethers,

Par dela les confins des spheres etoilees,

Mon esprit, tu te meus avec agilite,

Et, comme un bon nageur qui se pame dans l'onde,

Tu sillonnes gaiement l'immensite profonde

Avec une indicible et male volupte.

Envole-toi bien loin de ces miasmes morbides ;

Va te purifier dans l'air superieur,

Et bois, comme une pure et divine liqueur,

Le feu clair qui remplit les espaces limpides.

Derriere les ennuis et les vastes chagrins

Qui chargent de leur poids l'existence brumeuse,

Heureux celui qui peut d'une aile vigoureuse

S'elancer vers les champs lumineux et sereins ;

Celui dont les pensers, comme des alouettes,

Vers les cieux le matin prennent un libre essor,

- Qui plane sur la vie, et comprend sans effort

Le langage des fleurs et des choses muettes !

(Les Fleurs du mal)

στη θλιβερή μας εποχή...

Πρέπει να αντέξουμε το βάρος της θλιβερής μας εποχής:
τα λόγια μας να μην τα επιβάλλει χρέος, αλλά κατάθεση ψυχής...

Γιάννης Σταύρου, Κόκκινο καράβι (λεπτομέρεια)

Ουίλιαμ Σαίξπηρ
(Βασιλιάς Ληρ, μετ. Ερρίκος Μπελιές)

Πρέπει να αντέξουμε το βάρος της θλιβερής μας εποχής:
τα λόγια μας να μην τα επιβάλλει χρέος, αλλά κατάθεση ψυχής.
Οι πρόγονοί μας είχαν βάσανα χειρότερα. Κι εμείς, που τώρα ζούμε,
ούτε στα χρόνια τους θα φτάσουμε, ούτε τόσα πολλά θα δούμε.
*
William Shakespeare
(King Lear)

The weight of this sad time we must obey.
Speak what we feel, not what we ought to say.
The oldest hath borne most. We that are young
Shall never see so much, nor live so long.