Τζιάκομο Λεοπάρντι
Το άπειρο
Αγαπημένος μού ήταν πάντα αυτός ο λόφος ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν τον μακρινόν ορίζοντα. Μα εδώ που στέκω οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις τ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη κι ανατριχιάζω. Και καθώς ακούω μέσα απ’ το φύλλωμα το θρόισμα του αέρα συγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρου μ’ αυτόν τον ήχο. Κι αισθάνομαι το αιώνιο, και τις σβησμένες εποχές, και τη δική μας που ζει και πάλλεται. Κι ο στοχασμός μου πνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη. Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο.
(μετ. Νάσος Βαγενάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου