Να μη ξέρω, να μην ακούω και να μην βλέπω...
σαν αλάτι να πήξω... στο χιόνι να διαλυθώ...
Μαξιμιλιάν Βολόσιν
Εφημερίδες
(από "Βάτος η άφλεκτος", 1915)
Διατρέχω με βλέμμα αχόρταγο
Τις γραπτές φλεγόμενες ειδήσεις.
Τη ψυχή, υγρή από τον ύπνο, θέλω
Με το έρπον δηλητήριο απ’ το πρωί να ζεστάνω.
Στις αράδες του ματωβαμμένου φύλλου
Βρίθουν οι θανάσιμες τριχινιάσεις,
Εμπνευσμένα ακονισμένες,
Αδύνατον να εξολοθρευτούν, σαν όνειρα.
Περιφερόταν η εκδίκηση, τρέμοντας από οργή,
Θρονιάζεται στη σκέψη, σαπίζει στις καρδιές
Θολώνει το πνεύμα, ανθοβολεί στους πολεμιστές
Με φλόγες διαβολικής σποράς.
Το ψέμα συννεφιάζει το μυαλό
Με τη βαριά αποφορά του χλωροφόρμιου
Και την ελλειπτική φόρμα της μισής αλήθειας
Στάζει και πλάθεται, σα κερί.
Και, διαπερνώντας με μ’ ένα σάπιο τρέμουλο,
Θλίβομαι και νιώθω στη σιγαλιά,
Πως, αναισθητοποιημένη από το ψέμα,
Μου κόβουν ένα κομμάτι της ψυχής.
Να μη ξέρω, να μην ακούω και να μην βλέπω . . .
σαν αλάτι να πήξω … στο χιόνι να διαλυθώ. . .
Επιτρέψτε μου τον εχθρό να μην αγαπήσω
Και τον αδελφό να τον μισήσω!
(Μετ. Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου