Είσοδος...

με καίει τρόμος απ᾿ την ηλικία

των λουλουδιών έτσι γρήγορα που φεύγουν

έτσι γρήγορα είναι μια θύρα βαμμένη με τη σιωπή...

 

Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιές στην Αττική, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Νίκος Καρούζος

Είσοδος

Εἶναι μία θύρα στὰ μάτια κάθε νεκροῦ

μὲ καίει τρόμος ἀπ᾿ τὴν ἡλικία

τῶν λουλουδιῶν ἔτσι γρήγορα ποὺ φεύγουν

ἔτσι γρήγορα εἶναι μιὰ θύρα βαμμένη μὲ τὴ σιωπὴ

κι ὁ θάνατος μονόλιθος.

Κράζει τ᾿ ἀηδόνι μαῦρος κόρακας καὶ θέλει τὴ φωνή του

μὰ δὲν ἔχει γλῶσσα ἡ δεύτερη ζωή μας. Καλὴ νύχτα,

ποὺ λέει ὁ θεατρίνος ἢ ὁ ψευδοσκότεινος, δὲν ὑπάρχει

κι οὔτε νύχτα κακὴ κι ἀκόμη οὔτε νύχτα

εἶναι μονάχα τὸ Δὲν τὸ Μὴ καὶ τ᾿ Ὄχι σὰν καρπὸς

τοῦ δέντρου μὲ τ᾿ ὄνομα Ἐγὼ καὶ τ᾿ ἄλλο τ᾿ ὄνομα Ταξιδεύω

κι ὅλα τὰ λόγια μας ἐδῶ

φενάκη κ᾿ ἐσωτερικὰ τηλέφωνα

εἶναι μιὰ θύρα φοβερὴ

γι᾿ αὐτὸ κρατοῦμε τουφέκι τὸ τραγούδι:

Μιὰ θύρα, θύρα ἡ γκρέμιση

τὸ σάλιο τοῦ χελιδονιοῦ ποὺ φτιάχνει μὲ τὰ φρύγανα

στὰ δέντρα οὐράνιες φωλιές.

Καὶ χωρίζουμε σὲ φῶς καὶ σκοτάδι τὸ Ἕνα.

Χωρίζουμε τὸν Ὀδυρμὸ σὲ τύφλωση καὶ θυσία.

το κέφι σου με πνίγει...

.. λίγη επικαιρότητα, αβάσταχτη...

Γιάννης Σταύρου, Μοναχικό καράβι, λάδι σε καμβά(λεπτομέρεια)

Γιώργος Σουρής
Το Μασκαριλήκι μας

Ορσε Ρωμηοί στο γλέντι σας
και στο κουβαρνταλήκι σας,
φτου σας Ρωμηοί , που φράγκεψε
και το μασκαριλήκι σας.

λαέ μου περιούσιε,
λαέ μου κουρελή,
με τη χαρά σου θλίβομαι,
το κέφι σου με πνίγει...

Αλλοτε πλήρωνες φτηνά για να γλεντούν πολλοί,
τώρα πληρώνεις ακριβά για να γλεντούνε λίγοι.

Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά

Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτό τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου...

Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινή Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Κέρκυρα

Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά. Γείρε στην προκυμαία
όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε τίποτα
στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Όπου κι αν πας
θ’ αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ’ αφήνεις μισό τελειωμένο

Γείρε και πες δεν έμεινε τίποτα
μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στο βράχο
το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή του ορίζοντα
στα μάτια σου

Αισθηματικό τραγούδι

Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτό τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου

οὐκ ἔστιν ὑπὲρ θνατὸν ἀλύξαντα φυγεῖν…

Μὲ γοργό πάτημα ποιός / πηδῶντας ψηλά θὰ γλυτώσῃ;!.
Γιατὶ καλότροπα θωπεύοντας / ρίχνει στὴν ἀρχὴ / τὸ βροτὸ στὸ δίχτυ ἡ Ἄτη·
*
Τίς ὁ κραιπνῷ ποδὶ / πηδήματος εὐπετέος ἀνάσσων;!.
Φιλόφρων γὰρ <ποτι>σαίνουσα / τὸ πρῶτον παράγει / βροτὸν εἰς ἀρκύστ<ατ>' Ἄτα·

Γιάννης Σταύρου, Στο κύμα, λάδι σε καμβά

Αἰσχύλος
Ἡ δολερή ἀπάτη

Δολόμητιν δ' ἀπάταν θεοῦ
τίς ἀνὴρ θνατὸς ἀλύξει;..
Τίς ὁ κραιπνῷ ποδὶ
πηδήματος εὐπετέος ἀνάσσων;!.
Φιλόφρων γὰρ <ποτι>σαίνουσα
τὸ πρῶτον παράγει
βροτὸν εἰς ἀρκύστ<ατ>' Ἄτα·
τόθεν οὐκ ἔστιν ὑπὲρ θνατὸν
ἀλύξαντα φυγεῖν…
*
Τὴ δολερήν ἀπάτη τοῦ θεοῦ
ποιός θνητὸς μπορεῖ νὰ διαφύγῃ;..
Μὲ γοργό πάτημα ποιός
πηδῶντας ψηλά θὰ γλυτώσῃ;!.
Γιατὶ καλότροπα θωπεύοντας
ρίχνει στὴν ἀρχὴ
τὸ βροτὸ στὸ δίχτυ ἡ Ἄτη·
ἀπο κεῖνο δὲν ὑπάρχει γιὰ κανένα θνητὸ
δρόμος φυγῆς…

[Ἀπὸ τὴν Πάροδο τῶν Περσῶν. Ἀντιβολὴ μέ: Aeschyli Tragoediae, cum incerti poetae Prometheo, edidit Martin L. West, Bibliotheca Scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Stutgardiae in aedibus B. G. Teubneri, 1990, Πέρσαι, σελ. 10.]
Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος
Πηγή: http://dieleusi.map-in-box.gr/

Το τρόπαιο της ένδοξής μου πτώσης...

Τέλος διακρίνω τον
βαθύ καθρέφτη
καθώς τεράστιο κάδρο δίπλα στ’ άλλα
και μέσα εκεί
παιδί
τον εαυτό μου
στη μέση μιας απέραντης ερήμου

Γιάννης Σταύρου, Αρόδο, λάδι σε καμβά

Ορέστης Αλεξάκης
Μήτε σοφία

Μήτε σοφία μήτε διδαχή
μόνο ο γυμνός αψιμυθίωτος πόνος
ο πόνος που πονά κι άλλο δε δίνει
μόνον αυτός το λάφυρό μου ας είναι

Το τρόπαιο της ένδοξής μου πτώσης

Ο καθρέφτης

Μισόφωτο στην αίθουσα
μονάχος
άγνωστο τι γυρεύοντας
κοιτάζω
τεράστια κάδρα γύρω μου
πορτρέτα
νεκρών παιδιών
και πένθιμα τοπία
τόπων αγνώστων ή
λησμονημένων

Τέλος διακρίνω τον
βαθύ καθρέφτη
καθώς τεράστιο κάδρο δίπλα στ’ άλλα
και μέσα εκεί
παιδί
τον εαυτό μου
στη μέση μιας απέραντης ερήμου

Κρατώντας θυμιατήρι και λαμπάδα

της μητρικής μου γλώσσας...

κείτονται εκεί
σαν πευκοβελόνες
που μάζεψαν τα μυρμήγκια...

Γιάννης Σταύρου, Πεύκα στο φως του δειλινού, λάδι σε καμβά

Τζον Μπέρτζερ
Ξενιτεμένες λέξεις

Σ’ έναν θύλακα της γης
έθαψα όλες τις προφορές
της μητρικής μου γλώσσας

κείτονται εκεί
σαν πευκοβελόνες
που μάζεψαν τα μυρμήγκια

μια μέρα η κραυγή
ενός άλλου περιπλανώμενου που σκόνταψε
μπορεί να τις φέρει στο φως

μετά, ζεστασιά και παραμυθία
εκείνος θ’ ακούει όλη νύχτα
την αλήθεια σαν άλλο νανούρισμα

(μετ. Χριστίνα Λιναρδάκη)

Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού...

Ξυπνάς τ’ αρώματα των κάμπων
Και ντύνεσαι τη μελωδία τ’ ουράνιου τόξου
Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού...

Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιές στην Αττική, λάδι σε καμβα

Τάκης Βαρβιτσιώτης
Εξόριστος

Εξόριστος μες σ’ ένα μακρινό χιονοστρόβιλο
Κρυμμένος πάντα μες στην ομίχλη
Απλώνεις το χέρι σου στα πιο ταπεινά πράγματα

Στον καπνό που στέφει το τζάκι
Στο κλειδί που σκουριάζει στην έρημη πόρτα
Στη μικρούλα φωτιά του χειμώνα

Ξυπνάς στη βροχή που κοιμάται
Μες σ’ ένα γυάλινο φέρετρο

Ξυπνάς τ’ αρώματα των κάμπων
Και ντύνεσαι τη μελωδία τ’ ουράνιου τόξου

Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού

Δημήτρης Μυταράς 18.6.1934 - 16.2.2017

 

Δημήτρης Μυταράς, Μοτοσυκλετιστής Α, 1981

Ένα βιβλίο...

Πόσο λιτή είναι η άμαξα
Που μεταφέρει μια ανθρώπινη ψυχή!..
*
How frugal is the Chariot
That bears the Human Soul...

 

Γιάννης Σταύρου, Καφές και βιβλία, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια) 

Έμιλυ Ντίκινσον
Ένα βιβλίο

Δεν υπάρχει φρεγάτα σαν ένα βιβλίο
Να μας πάει χώρες μακριά,
Ούτε ίππος ταχύς σαν μια σελίδα
Καλπάζουσας ποίησης.
Αυτό το πέρασμα μπορεί να το διασχίσει και ο φτωχότερος
Χωρίς την τυραννία διοδίων·
Πόσο λιτή είναι η άμαξα
Που μεταφέρει μια ανθρώπινη ψυχή!

Emily Dickinson
There is no Frigate like a Book

There is no Frigate like a Book
To take us Lands away
Nor any Coursers like a Page
Of prancing Poetry –
This Traverse may the poorest take
Without oppress of Toll –
How frugal is the Chariot
That bears the Human Soul –

Έμαθαν όλοι μάσκες να φοράνε...

Πώς να διακρίνω των άνθρωπο τον καλό;
Πώς με την σιγουριά τον έντιμο να ξεχωρίσω;
Έμαθαν όλοι μάσκες να φοράνε...

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Βλαντιμίρ Βισότσκι 
Οι μάσκες

Στα γέλια λύνομαι σαν βλέπω τους κοιλόκυρτους καθρέφτες
Που βρίσκομαι; Περνά η αλεπού , δίπλα της ο μεσσίας.
Μυτάρες, ράμφη κι ανοιχτά στόματα ως τ’ αυτιά
Σαν βρέθηκα στο καρναβάλι το ετήσιο της Βενετίας.

Ο κύκλος γρήγορα ολόγυρα μου κλείνε
ιΜε παρασύρουν στο χορό με κέρατα οι διάβολοι,
Φαίνεται πως το πρόσωπό μου το αληθινό
Ίσως για προσωπίδα πήραν όλοι.

Κροτίδες , κομφετί... Όμως δε μου αρέσει κάτι,
Οι μάσκες με κοιτάνε με μομφή,
Φωνάζουν πως χωρίς ρυθμό χορεύω,
Και δεν έχω με τους άλλους που χορεύουν επαφή.

Να κάνω τι; Καπνός να γίνω;
Η μήπως να γλεντώ εδώ μαζί τους;
Ελπίζω κάτω απ’ τις μάσκες των θεριών,
Φάτσες ανθρώπινες να υπάρχουν επιτέλους.

Όλοι φοράνε μάσκες και περούκες
Η μία μάσκα του γνωστού παραμυθιού ο μάγκας,
Ο διπλανός μου — λυπημένος αρλεκίνος,
Ο άλλος δήμιος και ο κάθε τρίτος βλάκας.

Ο ένας προσπαθεί τον εαυτό του ν’ αθωώσει,
Άλλος τη φάτσα του να κρύψει κάτω απ’ τη μάσκα που χασκεί
.Και κάποιος πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει
Τη φάτσα του απο τη μάσκα του φτιαχτή.

Μπαίνω στον κυκλικό χορό γελώντας
Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι ήσυχος και νιώθω ζάλη,
Φοβάμαι κάποιον, που η μάσκα του δημίου θα του αρέσει
Και δε θα θέλει να τη βγάλει.

Μήπως ο αρλεκίνος θα θρηνεί για πάντα
Θαυμάζοντας τη μάσκα του τη μελαγχολική;
Μήπως ο βλάκας το βλακώδες ύφος θα κρατήσει
Τη φάτσα του ξεχνώντας την πραγματική;

Πώς να διακρίνω των άνθρωπο τον καλό;
Πώς με την σιγουριά τον έντιμο να ξεχωρίσω;
Έμαθαν όλοι μάσκες να φοράνε
Τα πρόσωπα και τις καρδιές να μην τσακίζουν.

Στο μυστικό των προσωπίδων τελικά διείσδυσα
Και το συμπέρασμά μου είναι ακριβές:
Οι μάσκες της αδιαφορίας για πολλούς
Ασπίδα είναι απο φάπες και φτυσιές.

(Μετάφραση Γιώργος Σοϊλεμεζίδης)

Οι λάμψεις χάνουν συνέχεια την έννοα του φωτός...

Πέφτει η ζωή
Από διαίσθηση τέχνης
Σε ασύλληπτη βροχή
Αίσθηση αστραπής
Πριν από κάποιο έτοιμο θνητό χρόνο...

Γιάννης Σταύρου, Μετά τη βροχή, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Νανά Ησαΐα
Ουράνιο τόξο

Φόβος;
Σύλληψη χρώματος στη βροχή
Σαν μέρος ενός ουράνιου τόξου;
Πέφτει η ζωή
Από διαίσθηση τέχνης
Σε ασύλληπτη βροχή
Αίσθηση αστραπής
Πριν από κάποιο έτοιμο θνητό χρόνο.

Έννοιες Φωτός

Ώρες σαν διάρκειες νεκρές
Στον τεμαχισμένο αυτό χρόνο.
Κάποιοι τόνοι μνήμης.
Πολύτιμοι τόποι λήθης.
Χάνονται για μένα μαζί μου πια.
Από την κρυστάλλινη στάση μου
Οι λάμψεις χάνουν συνέχεια την έννοια του φωτός.
Είναι νεκρός ο καιρός/
Σαν είδωλο συνωμοτώ με τον νεκρό εαυτό μου.

ελληνική θλίψη...

Βραδιάζει και η ελληνική θλίψη απλώνεται μαζί με το σκοτάδι...

Κι αν ο αγέρας φυσά, δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ’ τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω ανηφόρι στα βουνά...

Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινή Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς       

Κι αν ο αγέρας φυσά, δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ’ τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω ανηφόρι στα βουνά

Μας βαραίνουν οι φίλοι
που δεν ξέρουν πια πως να πεθάνουν

Κι αν ο αγέρας φυσά, δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ’ τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω ανηφόρι στα βουνά

Λακωνικόν...

Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει
πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου...


Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στη θάλασσα, λάδι σε καμβά

Οδυσσέας Ελύτης
Λακωνικόν

Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέ-
στρεψε στον ήλιο.
Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του
αιθέρος
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο
Χειμώνα ελάχιστε
Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει
πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου.

.. ανάξιε σύντροφε της θλιβερής ζωής μου, μοιάζεις στο κοινό, που δεν πρέπει ποτέ να του παρουσιάζεις εκλεπτυσμένα αρώματα που το απελπίζουν, μα προσεχτικά διαλεγμένες βρωμιές...
*
.. indigne compagnon de ma triste vie, vous ressemblez au public, à qui il ne faut jamais présenter des parfums délicats qui l’exaspèrent, mais des ordures soigneusement choisies...

Γιάννης Σταύρου, Γιασεμί στο νερό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Σαρλ Μπωντλαίρ
O σκύλος και το μπουκάλι
(Petits poèmes en prose)
 
- Ωραίε μου σκύλε, καλέ μου σκύλε, αγαπημένο μου σκυλάκι, πλησίασε και έλα να αναπνεύσεις ένα έξοχο άρωμα αγορασμένο στον καλύτερο αρωματοποιό της πόλης.
Και ο σκύλος, κουνώντας την ουρά του, αυτό που είναι νομίζω, σ' αυτά τα φτωχά πλάσματα, το σημάδι που αναλογεί στο γέλιο και στο χαμόγελο, πλησιάζει και χώνει με περιέργεια την υγρή του μύτη στο ξεβουλωμένο μπουκάλι' έπειτα, οπισθοχωρώντας ξαφνικά με φρίκη, γαβγίζει εναντίον μου σα να με κατηγορεί.
- Α! άθλιο σκυλί, αν σου είχα δώσει ένα πακέτο βρωμιές, θα το είχες μυρίσει με απόλαυση και ίσως καταβροχθίσει. Έτσι, εσύ ανάξιε σύντροφε της θλιβερής ζωής μου, μοιάζεις στο κοινό, που δεν πρέπει ποτέ να του παρουσιάζεις εκλεπτυσμένα αρώματα που το απελπίζουν, μα προσεχτικά διαλεγμένες βρωμιές.

Charles Baudelaire
Le Chien et le Flacon
(Petits poèmes en prose)

« — Mon beau chien, mon bon chien, mon cher toutou, approchez et venez respirer un excellent parfum acheté chez le meilleur parfumeur de la ville. »
Et le chien, en frétillant de la queue, ce qui est, je crois, chez ces pauvres êtres, le signe correspondant du rire et du sourire, s’approche et pose curieusement son nez humide sur le flacon débouché ; puis, reculant soudainement avec effroi, il aboie contre moi en manière de reproche.
« — Ah ! misérable chien, si je vous avais offert un paquet d’excréments, vous l’auriez flairé avec délices et peut-être dévoré. Ainsi, vous-même, indigne compagnon de ma triste vie, vous ressemblez au public, à qui il ne faut jamais présenter des parfums délicats qui l’exaspèrent, mais des ordures soigneusement choisies. »

τα μεσημέρια με φωνές ανέμων και αγγέλων...

Έλα, πλησίασε.
Δες, πως χτυπάει τον αέρα μοναχός.
Άκουσε η ζωή πως ρέει...ρέει...

Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Κοραλία Ανδρειάδη - Θεοτοκά
Έλα, θα γείρω να σου τραγουδήσω

Έλα, θα γείρω να σου τραγουδήσω
τις νύχτες με φωνές πουλιών,
τα μεσημέρια με φωνές ανέμων και αγγέλων.
Έλα, θα γείρω σαν δεντρί δοκιμασμένο
και μυστικά και φανερά θα τραγουδήσω
με μαγικούς ήχους βροχής και θρήνους,
με τις φωνές των κεραυνών, των κεντρισμένων ζώων μ' οργή και κλάμα ωκεανών και ραγισμένων βράχων.

Έλα, πλησίασε.
Δες, πως χτυπάει τον αέρα μοναχός.
Άκουσε η ζωή πως ρέει...ρέει...

τη μυστική φθορά, την κρυφή πείρα,
μια σύσπαση που απόμεινε από το ταξίδι,
τον πανικό ενός ίσκιου στα γερμένα μάτια,
που αναζητούνε διέξοδο σε ακατανόητα
περιοδικά, μιας μακρινής χρονολογίας...

Γιάννης Σταύρου, Μαύρο καράβι, λάδι σε καμβά

Γιώργος Γεραλής
Αίθουσα Αναμονής
(απόσπασμα)

Στο θαμπό φως, μια συλλογή κρατάει τους πεθαμένους.
Kάποτε ανοίγει η θύρα και περνά ένας άλλος,
μ' ένα μισόγελο, κάτι σαν σκιά χαιρετισμού,
χωρίς κανείς να του αποκρίνεται. Tον κοιτούν μόνο
με λοξό βλέμμα, και βυθίζονται ξανά στο θάνατο.
Άγνωστοι, κι έναν άγνωστο χώρο ανιχνεύουν,
καθένας μόνος, με μιαν ηρεμία, μια αποδοχή,
είτε με μια αξιοπρέπεια φοβισμένη. Έπειτα πάλι,
γυρνώντας, σα να μελετούνε ο ένας του άλλου
τη μυστική φθορά, την κρυφή πείρα,
μια σύσπαση που απόμεινε από το ταξίδι,
τον πανικό ενός ίσκιου στα γερμένα μάτια,
που αναζητούνε διέξοδο σε ακατανόητα
περιοδικά, μιας μακρινής χρονολογίας.

Mέσα, ο σοφός καθηγητής ακούει τα βήματα,
προβλέπει τα ενδεχόμενα με ακρίβεια,
εγκάρδιος σε όσους ζύγωσαν κιόλα την πύλη,
φορέσανε τη μαύρη σκέπη, είν' έτοιμοι.
Tους αποχαιρετά μ' ένα μειδίαμα,
"Φίλε μου, θα ξαναϊδωθούμε", βέβαιος ότι
εκείνοι αναχωρούν πια για την άβυσσο.
Άλλοτε σιωπηλός, στυγνός, όταν, σκυμμένος,
κουράζεται ερευνώντας μακρινούς θανάτους,
θύελλες βιαστικές, παιγνιώδη σκότη.

Όρθια στην πόρτα, η αδελφή, λευκή σαν το άπειρο,
αμίλητη σαν την ενέδρα, κατανεύει μόνο
στα ερωτηματικά, με μια ανεπαίσθητη
κίνηση, μιαν απόκρυφη ειρωνεία.
Δείχνει το δρόμο, ή σταματά ένα πρόωρο ξύπνημα.
"Ω, κοιμηθείτε ακόμα, κοιμηθείτε".

τόπο μυστικό...

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη να αρέσει...

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Κώστας Καρυωτάκης
Υποθήκαι

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε τ' όπλο και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη να αρέσει.

Του δινούν λόγια χρυσά, που νικούν
με τη πειθώ, με το ψέμα,
όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά
στην μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό
λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.